Privatizimi i Krishtit dhe kori i kukuvajkave

Epoka Skënderbejane, mburoja e krishterimit dhe qytetërimit evropian

Nga Gjergj Golemi

Ngjarjet në Kishën “Sava” në Kosovë, nuk ishte thjesht një përpjekje e dëshpëruar e ndodhur ashtu rastësisht nga një kontingjent plakushësh nostalgjikë serb, por nga dhjetëra të rinj që iu vërsulën dy gazetarëve kosovarë, për t’i dëbuar nga “toka e shenjtë”. Ata si naziskinë të vërtetë deklarojnë: Atje në Kosovë, janë rrënjët e Serbisë. Këto thirrje janë në sintoni me patetizmin e disa pseudoshkencëtarëve serb që, edhe Napolon Bonopartin e bëjnë serb, edhe Kosovën e quajnë “Jeruzalem” të Serbisë.

Pushtetarët serb dhe ata që kërkojnë t’i zëvendësojnë, ndonëse bëjnë lojën patriotike të karrigeve, në thelb paraqiten po aq ordiner sa ata të rinjtë naziskinë tek Kisha “Sava”. Ata pushtetarët e sotëm dhe të nesërm serb, me qëndrimin e tyre të ngjashëm me krajlët e dikurshëm s’bëjnë gjë tjetër veçse ushqejnë rrënjët e urrejtjes mes dy popujve. Kështu, ardhacakët bërtasin: largohuni nga toka juaj!

Në sulmin e bandës së naziskinëve serb, veç të tjerash, dallohej qartë edhe një synim i përkatësisë fetare, me shprehjet: Ç’doni ju shqiptarët këtu? Juve ju takon Xhamia se jeni myslimanë, ne jemi me Krishtin. Këtu është toka jonë e shenjtë. Harrojnë naziskinët që shqiptarët për 25 vjet rresht me në krye heroin tonë Kombëtar Gjergj Kastriot Skënderbeun, u bënë mburoja e krishtërimit dhe qytetërimit evropian, ndërsa ata endeshin rrugëve të botës, duke u bërë në atë periudhë vizitorët e parë të shkëmbinjve të ILIRISË. E ndërsa sot, kënga e kukuvajkave vazhdon, në kohën kur Kosova pret në ethe ditën e bukur të dasmës pavarësi. Bijtë e saj janë roje të kësaj dite nga hordhitë e reja e të vjetra serbe, që kurdisen nga dora e zgjatur e Beogradit.







Ç’trishtim i hidhur, të ndjesh xhelozinë e fqinjit tënd!

2-Dhe thonë pastaj, se Maqedonia nuk ekziston!



Janë të njohura dënimet në histori me “harresë” të individëve apo të pseudoshteteve të caktuara. Bota sot, afër dhe larg Maqedonisë nuk do ka kohë të merret me të, ndërsa ajo përpëlitet në ethet e mosekzistencës, si dhe të kthetrave, ndonëse të rëna, por shovene të mbeturinave të ish federatës Jugosllave. Duke mos ditur ç’të bëjë me fatin e vet, fajin e kërkon tek ne shqiptarët. Hija e saj donkishoteske sot, tremb folenë e vjetër të grerëzave të shartimit serbo-maqedonas, kur e ndjen se nga të gjitha anët ndodhen shqiptarë, të cilët jetojnë e punojnë në tokën e stërgjyshërve të tyre. Në momentin që Kosova pret pavarësinë, ajo, Maqedonia e vockël, e tretur, çudit botën me “EMBARGON” e vizave për shqiptarët. Dhe bota qesh, dhe bota tallet, kur mëso se “fuqia e tretë e globit” nxjerr ferman të veçantë për shqiptarët.

Më në fund, Maqedonka doli nga “burgu” i harresës me shpikjen e saj. Në mënyrë mjerane ajo ngre postblloqe arkaike, të ndalojë erën e re të historisë. Po gjithsesi, Zoti di seç bën kur sajon krijesat e tij. Përfytyroni për një çast, sikur Maqedonia të ishte e MADHE vërtetë, sikur ajo mos të ishte gati gjysma e popullsisë e banuar me shqiptarë! Ç’trishtim i hidhur, të ndjesh xhelozinë e fqinjit tënd! Më në fund, gjithçka s’është asgjë tjetër, veçse një përrallë dimri, e atyre që i tremben pranverës së bashkëjetesës së fqinjësisë së mirë. Dhe thonë pastaj, se Maqedonia nuk ekziston!