Blendi Salaj
Preferoj të bredh trotuareve të Tiranës me një palë kufje në vesh, e gjëmon në to që nga Led Zeppelin tek 2Pac-u apo ndonjë tekno e re. Larmi muzikore budallaqe po ta vësh re, siç e kam vënë re unë dhe kam pyetur veten; Pse? Pse të paktën rrugëve preferoj të shkëputem nga mendimet që vërtiten vetëvetiu rreth tashmërisë sonë politike dhe gjendjes shoqërore në Shqipëri? Pse kërkoj nën diell apo shi një oblivion personal, harresë të qetë...?
Sepse ngado që të hedhësh sytë në media, kudo që t'i kredhësh veshët sistemi psiqik do të të sulmohet nga media politike e nga politika mediatike, një lloj androgjeni i tmerrshëm që synon të ta zbehë të qënit person, të zhvat të drejtën të jesh thjesht njeri. Si fantazmë të ndjek e të ben elektorat, të sheh si votë me dy këmbë, si militant potencial.
"Nuk je banor i planetit tokë," ,- të pëshpërit, "je i zonës time zgjedhore. Psssst, në Qershor kemi zgjedhje...muhahahahah..." Prandaj, për të shpëtuar ndonjë grimë nga njeriu në mua, e për të mos u ktyer tërësisht në një gur shahu, dëgjoj tekno. turp më vjen, por është e vërtetë.
Shqiptarët në kafenetë, në zyrat dhe banesat i gjen ta marrin shtruar me gazetat shtruar në tavolinat, si ndonjë fushë loje ku luhet me fatin tonë të përbashkët. I gjen të ngulur para televizorëve, që në anglisht jo pa qëllim quhet idiot box (kutia e idiotit), duke marrë si të droguar politikën e ditës. Dozën e përditshme falna o Zot! Le të na qajë fëmija, le të pikojë çatia, më rëndësi ka ç'farë thotë sot Qeveria, dhe Opozita.
OK, para se ta teproj. Nuk po dua në asnjë mënyrë të them që informimi mbi [ështjet është i parëndësishëm dhe që qytetari nuk ka rrol në ngjarjet politike. Mosozot! E kundërta është e vërtetë. Por ajo që ndodh me mediat shqiptare i kapërcen kufijtë e normales. Këtu tek ne politika prodhon media dhe media prodhon politikë, e të dyja sëbashku prodhojnë skllavëri për qytetarin shqiptar. Një skllavëri që nuk vret e shet trupin, por dobëson e rrënon shpirtin e sejcilit prej nesh. Ngadalë, përditë, si një krimb këmbëngulës...dhe krimbat dihet, kanë shumë këmbë.
Flitet vazhdimisht në Shqipëri për shtypin e lirë dhe për mediat e pavarura, por e vërteta në shumicën dërrmuese të rasteve ështe "pesë me hiç". Nuk ka media të pavarura, nuk ka as shtyp të lirë, këto janë thjesht nocione , të cilave sa më shumë tu fryjmë aq më tullumbace bëhen. Dikur do të pëllcasin dhe si [do tullumbac i mirë, do tregojnë se janë plot me "bosh". Bosh me analista, bosh me gazetarë, me komentues e me reporterë që i fryjnë dita mbas dite atij fyellit proverbial me një vrimë.
Qysh pas vdekjes së monizmit në Shqipëri, kur u shfaqën në horizont në fillim gazetat, mandej radiotelevizionet e pavarur nuk është se kemi patur vërtetë media të lirë. Me ca përjashtime të pakta kemi media media llogoresh, gjysmat që qëndrojnë majtas dhe shtien qëllojnë djathtas, dhe të tjerat që bëjnë të anasjelltën. E për shkak se financimet e mediave janë të dyshimta (vijne nga biznesi dhe politika) media ka vuajtur mungesën e cilësisë në gazetari apo analizë njësoj, e ka patur në plan të dytë a të tretë raportimin e ndershëm të lajmeve.
Sespe qëllimi parësor i mediave qysh pas monizmit në Shqipëri nuk ka qënë informimi por goditja e kundërshtarit politik apo rivalit në biznes. Media-pushkë, media-çekiç - media ime me të cilën të skuq, të bej me bojë. Kjo ka qënë një betejë që mbi gjithcka ka abuzuar mbi qytetarin shqiptar, duke i zhvatur atij të drejtën për tu informuar në mënyrë të paanshme dhe objektive. Duke krijuar kësisoj një specimen militant, avdall dhe injorant, që u pret bukën fëmijës për të blerë gazetën, dozën e përditshme të drogës.
Por nuk është vetëm kjo. Gjysma tjetër e së keqes është që veç medias poltike kemi edhe një politikë plotësisht mediatike. Këtu tek ne diskutimi publik mbi çështjet jetike të Kombit është reduktuar në ca batuta televizive të shpifura që nuk kanë për qëllim të shtrojnë ide dhe plane për të mirën dhe ardhmërinë e vendit, por thjesht e vetëm të poshtërojnë kundërshtarin politik.
Këtu tek ne, politikanët nuk flasin si njerëz normalë por si robotë. Ata përsërisin dita mbas dite të njëjtat fraza, të njëjtit sllogane, si magnetofonë të prishur, si idiotë të çertifikuar. Filli i tyre i mendimit nuk zgjat më tepër se kronika e lajmeve të mbrëmies në televizion dhe rëndësi nuk u japin më as mendimit politik, as idesë, por atij 30 sekondshit kur do të shfaqen në tv. Sa më bindshëm, sa më seksi në televizion. Pika që su bie sharlatanëve! Politikanët nuk merren më me politikë, ata thjeshtë aktrojnë për kamerat, trashin zërat për mikrofonët. Ndërsa flasin imagjinojnë si do të duken në kutinë e idiotit. E si pa kuptuar, idiotin në kuti e mishërojnë ata vetë.