Luan Laze
Pas disa dështimeve të suksesshme të Edi Ramës, çdo njeriu i lind vetvetiu dilema: çdo të bëhet më tej me opozitën shqiptare? Kryetari aktual i konsumoi të gjithë energjitë e tij opozitare me mjetet më ekstreme dhe krejtësisht të paefektshme. Mjete ekstreme, për arsye banale. Arsye banale në vitin e synimeve madhore kombëtare.Kështu, Edi Rama, duket se nuk bën për politikan. Ai është djalë i mençur, me humor, radikal, por përbuzës ndaj çdo vlere që është jashtë tij. Hakmarrës, mosmirënjohës e dhunues i çdo vlere njerëzore. Vendosja e çadrave të urisë në qendër të bulevardit, ishte hakmarrje e trefishtë. Ndaj Berishës, Evropës dhe kryeqytetasve. Të parit donte t’i rikujtonte shprehjen e tij të dikurshme se: “edhe unë ta ngrij buzëqeshjen e fitores në buzë”. Të dytëve, u kërkonte aleancë për të larguar Berishën nga skena politike, me formulën se këtu nuk ka demokraci. Ndërsa kryeqytetasve, për mungesën e mbështetjes. Me atë veprim, ai donte të na thoshte se, unë ju bllokoj edhe rrugët e ecjes, edhe rrugët e Evropës, në qoftë se ju nuk luftoni që unë të bëhem kryeministër! Hakmarrje që i është kthyer si bumerang ëndrrës së tij për karrierë.Edi Rama, një kryetar që i dha shkëlqimin e merituar vetes, në dy mandatet e para në krye të Bashkisë. Si administrator, meritoi pothuajse nga të gjithë notën dhjetë. Kjo iu shpërblye me vota. Por vetëm kaq dhe deri këtu. Pastaj nisi ëndrra politike. Nuk priti që ta kërkonin njerëzit, por u sul drejt selisë së PS-së. Por, frutat dhe veprimet e papjekura, të rrudhin gojën dhe elektoratin. Si kryetar i Partisë Socialiste, njollosi veten duke i bërë dëm edhe kësaj force të madhe. Atë dëm që i ka bërë imazhit të tij politik, vështirë se do t’ia bënte ndonjë kundërshtar, apo koalicion kundërshtarësh. Edi Rama ka dhe shikon kudo armiq. Më parë i prodhon ai, pastaj ata nisin të lëvizin sipas të njëjtës moto, urrejtjes. Miq e shokë të sportit dhe të artit, bashkëqytetarët dhe gallataxhinjtë e rinisë së tij, tani i ka pothuajse të gjithë kundra. Ilir Meta dhe LSI- armiq, analistët- armiq, intelektualët- armiq, Ben Blushi me shokë- armiq, Fatos Nano- armik. E si mund të fitosh një kauzë kundra të gjithëve? Një kondrapedal intelektual dhe politik që kërkon votat e atyre që urren dhe i ka mohuar. Ekstravaganca e mendimeve, performancës personale, shijeve të jetës dhe hobeve, janë normale brenda qenies tënde. Por kur merr përsipër të drejtosh një komunitet të madh njerëzish, nuk mund t’i japësh formë sipas dëshirave të tua. Sepse nis e urrehesh që kur je në opozitë. Por, opozita është shpresë. E kur këtë shpresë na e dhunon, nuk je veçse… Një personazh i Balzakut thotë: Kam respekt për diktatorët, sepse ata kanë neveri për racën njerëzore.Ndërkohë, më vjen për të qeshur kur shoh përballë tij ose në krah të majtë, të paimunizuarit Ngjela dhe Zogaj, e në të djathtë Legisin e Gjinushin. Medemek, i ka aleatë dhe i respekton! Ne që e njohim Edin, e dimë si do t’i flakë sapo, larg qoftë, të realizojë synimin e tij kryeministror. Nuk pyet Edi Rama për njeri! Aq më pak për ata të përdorur nga të tjerët. Prandaj nuk është politikan. Politikani gënjen në premtime dhe fsheh urrejtjet. Edi Rama, bën shumë mirë të parën ndërsa nxjerr hapur të dytën. Ai nuk mban miq. Nuk ka respekt për askënd. E keni dëgjuar të thotë fjalë të mira për ndonjë piktor, skulptor, shkrimtar këngëtar? Asnjëherë! Është e drejtë e kujtdo të mos dojë asnjë. Por, si politikan, je i detyruar të bësh edhe sikur i do. Sepse ato janë vota për partinë tënde. Duke qenë i gjatë, të tjerët i duken të vegjël nga shtati, mendja, aftësia, talenti. Por burri nuk matet me pëllëmbë, por me zemër. Gjatësia e tij, oratoria, nuk po i sjell fitore Partisë Socialiste. Protestat me metoda tip shoqatash dhe gjimnazistësh, nuk i shkojnë një force kaq të madhe politike. Me Edi Ramën, jo vetëm nuk po afrohen të lëkundurit, por po shkulen edhe të ngulurit. Sepse, ai të ngjall frikë. Është i dhunshëm dhe shkelës i parë i ligjit. Kryetar që nuk njeh partinë e tij. Ai kërkon vetëm ushtarë, dhe nuk pranon mendimin e lirë, nuk njeh forume dhe vendime. Ato që merr, janë për të tjerët, dhe jo për të. Për Edi Ramën, partia është mjeti për të arritur qëllimin e tij, dhe jo të elektoratit. Një diktator në opozitë. Merreni me mend po të ishte në krye të shtetit!Nëse do të kishte një karrige magjike të së vërtetës, e aty do të ulej ai, do kishim njërin nga këto dy procese: ose karrigia do të bëhej gënjeshtare, ose ne do të lemeriseshim për konsideratën që ka ai për nocionin parti, forum, degë, anëtar, militant. Një kryetar, që vë vazhdimisht partinë, elektoratin, Shqipërinë në elektroshok dhe Evropën në elektrozotni, duke u shkaktuar spazma të pakuptimta, nuk të bind për kryetar. Një opozitë e rrëzon pushtetin me keqqeverisjen e tij. Një opozitë i fiton zgjedhjet kur ngjall besim se do të qeverisë më mirë se paraardhësi. Po kur më kall datën që në opozitë, njerëzit janë të detyruar të thonë, rroftë pushteti! Askush nuk dëshiron të bjerë nga shiu në breshër. Shkurt, Edi Rama ka pastruar, me dashje apo pa dashje, imazhin e Sali Berishës. Dhe atë pjesë të errët, e ka marrë mbi supet e veta.Më duket se ka ardhur koha që, për të mirën e Partisë Socialiste, të demokracisë dhe të Shqipërisë, ai njeri të largohet. Është dëm i madh. Eksperimentoi dhe dështoi. A mund të fitojë ndeshjen një trajner që urren treçerekun e ekipit të tij, katër gjyqtarët, gjithë stadiumin me tifozë, federatën, dhe ekipin kundërshtar? Asnjëherë! Ky është Edi Rama.
Përballë tij, Ben Blushi po ngjan gjithnjë e më shumë si shpresë elektorati dhe jo karrierë personale. Nëse pas zgjedhjeve, periudha e krizës shpalosi çudirat e kryetarit aktual, për kundërshtarin e tij të ideve, Ben Blushi, ishte një periudhë e artë shkëlqimi. Gjatë gjithë kohës, ai paralajmëroi me shumë dhimbje kryetarin dhe partinë e vet, për dëmet që po i sillte kauzës së tyre me këto veprime. E kam ndjekur Blushin pothuaj në të gjitha debatet. I saktë në arsyetime, logjikë, aspak ironik ndaj kundërshtarëve dhe gazetarëve. Ai ka fituar zemrat e njerëzve të paanshëm dhe socialistë. Shumë miqve të mi u është kthyer në obsesion besimi se, nëse në krye të PS-së vihet Ben Blushi, ajo parti do të përjetonte ditët e saj më të begata në opozitë dhe në qeverisje. Ai është krejt i kundërt në karakter, formim dhe sjellje nga Edi Rama. Është i thjeshtë, njerëzor, i arsyeshëm, opozitar i fuqishëm dhe argumentues i shkëlqyer. Kujtoni periudhën kur ishte kryetar i grupit parlamentar i partisë së vet. Njëri nga deputetët e PD-së, miku im, më thoshte: shyqyr që Beni nuk është kryetar partie, se me këtë logjikë na hedh në tapet në zgjedhje! CV-ja e tij personale dhe politike është e pasur dhe e pastër.
Gjithnjë kam menduar gjatë këtyre muajve të krizës së Edi Ramës, se në vend të tij, Blushi do të kishte mbledhur rreth vetes aleatë të shumtë dhe një numër të madh njerëzish. Jo me urdhër administrativ Bashkie, por me argumentet e një opozitari të fuqishëm. Pyetini ata pesëqind intelektualë anti-Rama, kujt do t’ia jepnin votën në zgjedhjet e ardhshme nëse në krye të PS-së do të ishte Blushi? E them me bindje se do të votonin këtë forcë politike. Paçka se kryetari aktual i lëndoi pa masë krejt padrejtësisht. Ben Blushi të ngjall besim. Ai është i hapur me të vetët, i respektueshëm, dhe opozitar i rreptë ndaj çdo qeverisje të gabuar. Ben Blushi, mbi të gjitha njeh elektoratin e majtë. E di çfarë kërkon ai, dhe premton ato që kundërshtari nuk i realizon.Nëse do të flakim paragjykimet, klanet, e do të vendosë e ardhmja e Partisë Socialiste dhe e elektoratit të saj, Blushi e meriton dhe justifikon vendin e kryetarit të kësaj force. Nëse nuk doni të dështoni sërish në kriza artificiale dhe zgjedhje të humbura, vlerësoni politikanin dhe opozitarin e fuqishëm e të pjekur, Blushi. Sepse është tjetër politikani dhe tjetër administratori. I pari mund të ketë në mbikëqyrje të dytin, dhe jo anasjelltas. Rasti i Ramës ishte një eksperiencë e hidhur. Ben Blushi di t’i bashkojë njerëzit, vlerat dhe të majtën. Edi Rama, jo. Imazhi i mirë i kryetarit, i bind njerëzit se e gjithë partia ashtu është. Por, edhe e kundërta. Gjatësia fizike e bëri Ramën t’i duket elektorati një turmë mizash pa vlerë e shërbëtorë. Blushi, me shtatin normal, i sheh ata si të barabartë. Jo vetëm fizikisht.Personalisht më ka bindur gjithë e kaluara e tij. Sidomos alarmi që dha në këto kohë krize për dëmet që po i vinin partisë së tij. Dhe fjala i doli. Nuk është Profet, por duket se e do shumë partinë e tij dhe elektoratin e majtë. Shumë.

tirana observer