Shqiptarë e Kosovarë: Vëllezër apo fqinj?

Shqiptarë e Kosovarë: Vëllezër apo fqinj?

Bardhyl Metaj, Zürich

Në një forum Virtual interneti, ku shkruaj e debatoj me dëshirë, ishte hapur një temë Debati, e cila
kishte kohë që më provokonte, ashtu sikur edhe në shtypin kosovar. Por, sikur te shtypi edhe aty në forum e eskivonja, derisa një ditë e klikova, dhe gjeta këtë para-hyrje të debatit, që mund ta lexoni në vazhdim, shkruar nga shkrimtari nga Tirana, A.D!

A.D: „Teksa po shkëmbenim disa mp me humor me albion (Kosovar), doli diçka e pa menduar.
Unë e “kërcënova” se “ do t`ja bej kurrizin me te bute se barkun” dhe ai me tha se ky do të jete incident ndërkombëtar. Pas kësaj unë u “acarova” dhe i thashë se si mund te jete incident ndërkombëtar kur ne “grindemi” mes vëllezërish?
Ai mu kthye me zgjuarsinë qe e karakterizon dhe me tha:
- Po ja te pyesim forumin një here, nëse jemi vëllezër, apo fqinje?
Sigurisht qe dialogu mes nesh ishte me humor për diçka qe nuk po e them, por ama humori na nxori vërtet ne një temë që duhet diskutuar.
Qe jemi vëllezër, jemi vëllezër dhe ketë se luan topi, por ama jemi dy shtete fqinje.

Atëherë?! Vëllezër apo fqinj?
Si dilemë, tema e debatit „Vëllezër apo fqinj?“, kishte lindur me humor…mes “adidu” shqiptar dhe albionit, kosovar, andaj edhe po e trajtoj si të tillë…por, pa e mshef se është provokative për shumëkend...
Kishte dhe ka ende edhe debate në shtyp, në të cilat mungonte me gjasë kjo ngjizje kaq kreative e plot humor, që më bëri t’i them dy fjalë....përmes një gjëje që më ka rastisë në Shqipërinë e vitit 1990, e që gjithashtu me humor (shkodran), zbërthen dilemën e kombeve Shqiptar dhe Kosovar:

Ngjarja:
Puna parë që pata bë kur mora letrat në Zvicër (1990), ishte të vizitoja Shqipërinë (Gusht 1990), atëherë ende Socialiste, apo më drejtë njëpartiake...
Kurreshtja ishte shumë e madhe...e shumanshme, bile edhe me shumë fytyra!
Njëra, malli për atdheun, vendin dhe njerëzit e atij nënqielli, historinë tonë të përbashkët dhe të ndarë, por gjithherë tragjike....dhe kurreshtja ndaj fytyrës së dytë, asaj të regjimit shqiptar, që ma kishte dënuar e mbyllur babagjyshin qysh më 1947!

Gjyshi im, Fetah Sedllari, falë pagesës së një qypi me lira, ishte lejuar të ikë nga dënimi prej 101 vitesh i Prishtinës së Ali Shukriut...dhe fatziu, ikte në Shqipëri, pa e ditur, se po i këmbente ato 101 vitet serbe, me 33 vite të burgjeve të Shqipërisë, filluar me 1948, gjithandej në Burrel, Spaç e Ballsh të Fierit, vetëmse ishte intelektual me profil perendimor, bashkëveprimtar me Ferat Bej Dragën e intelektual të tjerë të atëhershëm, për çështjen e Kosovës.

Pra, shkoja përsa lejohej në diskrecion e nga largësia, t’i afrohem burgjeve e fshatrave të atij kalvari vuajtjesh te gjyshit tim, dhe natyrisht, meqenëse m’u dha Viza, atëherë e nevojshme, dëshiroja gjithsesi të vizitoja edhe Sarandën e Gjirokastrën, Beratin e Tiranën, por me më së shumti emocione, po shkoja n`Shkodër!
Kisha lexuar aq shumë, e dëgjuar aq shumë gojëdhëna nga gjyshi im, për këtë vend dhe veçanërisht për “Kafen e Madhe”...

Dhe, a do Ti, aty në hyrje të “Kafes së Madhe”, që në përshëndetjen e parë më ngjanë storia më mbresëlënëse...?
Një burrë i moçëm, kishte zanë dhe rrinte n`derë të “Kafes së Madhe” kur po i afrohesha asaj:
Mirë se keni ardh n`Shkodër, e n`kafe t`madhe, ma zgjati dorën e vazhdoi pyetjen - prej nga ju kemi?
Nga Prishtina - i thash dhe i dhashë dorën i egzaltuem nga pritja!
Ai, krejt teatral, e që i ngjante Shkodrës, hapi derën, hyri bashkë me ne dhe bërtiti:
O burra, çohuni ta përshëndesni, se ka ardh me na pa nji Kosovar! Nga Prishtina.

Unë, gjithsesi i nderuar por edhe hutuar nga teatri spontan shkodran, nga bujaria e nderimi, si dhe njerëzit
që u nisën drejt nesh me na përshëndet, megjithatë u ngrysa pak - se më quajti Kosovar!
Tingëllonte ndryshe për mua atëherë!
Dhe i thashë: “Të falem o mik, për nderin që po ma banë, por e kam nji korrigjim të vogël: Shqiptar jam edhe unë,
por nga Prishtina”!
Dhe, derisa burrat po donin me më përshëndet, e me më marr n`gryk siç e don zakoni, i njëjti tha, “ngadalë burra, se do me i
thanë njëherë dy fjalë këtij mikut”:
“Ti o djalë i nderuem duhesh ta dish fort mirë nji gja” – “se unë kur të thash Kosovar, po dojsha me të
nderue,”!
“Ngase kur te them Kosovar, kjo, e ka m`ren (brenda) atë fjalën Shqiptar!
“Me t`thanë Shqiptar, ndërkaq, vazhdoi shkodrani, kam frikë, se asaj pastaj i mungon krejt historia Juaj e
Kosovës! Dhe nuk e mulon (mbulon) punën (historinë) tuaj”!
Po ti, si thua? m’u drejtua gjithë gaz ai.
Kosovar jam, i thashë! Po ejani ta shoh e shijoj, se çfarë e keni rakinë, ju n`Shkodër e n`Kafe
t`Madhe...
Që atëherë, falë këtij shkodranit të vitit të largët 1990 (z. Paloka), “unë jam kosovar” sikur që është tjetri
Çam, pa pas nevojë që ta plotësoj me fjalën shqiptar.

Shqiptarë e Kosovarë: Vëllezër apo fqinj?

Shqiptarë e Kosovarë: Vëllezër apo fqinj?

Shqiptarë e Kosovarë: Vëllezër apo fqinj? :: Komentet