Fatmir Mediu, letër ambasadorit Withers
Nga Tema
Ish-ministri i Mbrojtjes, Fatmir Mediu, i pakënaqur nga mënyra se si e ka shpjeguar majori Harrison takimin e tij në ambasadë, dhe akoma më i pakënaqur dhe nga mënyra se si e paska përjetuar ambasadori Withers nevojën e tij për t’i qarë hallet në mesnatë, është ulur dje dhe ka shkruar këtë letër:
I nderuar zoti ambasador.
Lexova letrën tuaj botuar dje në “Los Angeles Times” dhe jam shumë i dëshpëruar që si ju, ashtu dhe majori Harrison nuk më keni pyetur, kur keni bërë letra dhe raporte rreth takimit me mua.
Fillimisht dua të them se takimi im me ju nuk ishte zyrtar, por takim mes miqsh, se ne njiheshim prej kohësh, edhe pse ju nuk kishit shumë që kishit ardhur në Shqipëri. Ti e di që unë kam shumë miq në SHBA dhe më të gjithë sillem lirshëm. Mua më ka pas fol njëherë Dagu për ty, kur të doli emri për ambasador këtu dhe më tha që “është burrë i mirë”. Dagu është ai prifti kryesor te Mëngjesi i Lutjeve. I thashë dhe Xhorxhit, kur erdhi vjet në Tiranë që “na sillni një ambasador të mirë, se Marsi ishte zonjë grua”. Se unë nuk jam nga ata që i lë miqtë në baltë dhe, po të ishte për miq, unë e kisha mbyllur këtë punë, se kam shumë miq në SHBA. Fola dhe me Bobin në Shtëpinë e Bardhë, kur plasi ajo puna e artikullit, po më tha “mos ça kokë”, se do fliste ai me dikë te Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë në Nju-Jork dhe do ta mbyllnin. Unë u kujtova dhe i thashë se e njoh vetë Dejvidin, por ai më tha: “Mos u nxito, se merrem unë me këtë punë”. Pastaj ai u shfajësua, se më tha që nuk bëri dot gjë, se Dejvidi i paska thënë: “Më lehtë e kemi të pushojmë gazetarin nga puna se sa ta ndalojmë artikullin”. Por dhe kjo nuk eci, se ata ishin disa gazetarë bashkë dhe s’mund t’i pushonin të gjithë. Pastaj, një miku im që jeton në Teksas dhe që e ka mik Xhorxhin (e kam fjalën për Bushin e ri), më tha se mund t’i bënte dhe ai një tel një mikut të vet, që është kushëri me këtë pronarin e “New Jork Times”. Nuk e di çfarë e kishte tamam, por ai tha se njeh një nga këta hebrenjtë që merren me përkujtimin e Holokaustit. Pastaj u kujtova unë që është hebre pronari i gazetës dhe i thashë një mikut tim në Uashington që e kam takuar me Dagun, të fliste me këtë pronarin e “New York Times” që të mos e botonte artikullin. Me gjithë ato lidhje unë mund ta kisha zgjidhur dhe vetë situatën pa pasur nevojë për këshillat tuaja. Por ti e di që unë kam shumë miq amerikanë, ndaj të thirra atë natë në telefon pa të keq. Ç’punë kam unë me gjëra kundër terrorizmit? Unë të mora si mik për të të qarë hallin. Pastaj, nuk të thashë unë t’i mbaje dhe ata të tjerët e stafit aty në takim. Unë si mik të thirra. Se ne, po nuk bëmë për njëri-tjetrin, për kë të bëjmë? Dhe unë kam bërë shumë për Amerikën. Ku nuk kam dërguar fishekë, sa herë keni dashur. Dhe në Afganistan kam dërguar më 2005 e 2006 dhe asnjë llaf nuk më doli. M’i niste ky Pinari me dokumente zvicerane, pa çarë kokë fare dhe s’merrje vesh kush i shiste e kush i blinte. Dhe këtë punë ma ngatërruan të tjerë që u bë zhurmë, pa unë e kisha mbyllur me kohë. Por, hajt, mend për herë tjetër tani. Ajo që dua të të them, është se miku i mirë në ditë të vështira duhet. Unë mund të kem qenë në panik, por nuk erdha te ty të më nxirrje bojën. Dhe, kur të thashë që reporteri më pyeti për probleme ligjore me të kaluarën, nuk e kishte fjalën për ndalimet e Diverolit nga policia, por për ndalimet e mia. Ndaj dhe të erdha të qava hallin. Ti mirë që s’më ndihmove, por tani më nxjerr dhe frikacak, dhe të çekuilibruar, dhe njeri që kam folur përçart. Kjo s’ka lezet o burrë, se jemi miq. Muhabetet mes miqsh nuk nxirren. Po të jetë ashtu, unë e kam kollaj, se tregoj gjithë muhabetet e bëra për këtë punë me të tjerë, para se të niste ky biznes, dhe dal i larë. Po nuk ka lezet, se nuk lihen miqtë në baltë. E di që dy duar për një kokë janë në fund të fundit, por unë nuk e bëj veten të tregoj gjithë sekretet. Pastaj, ju amerikanët keni çfarë keni me njëri-tjetrin, s’keni pse më bini më qafë mua. Mua nuk më ndalojnë ligjet të shes dhe municion kinez. Ju që ju ndalon, ju mos e blinit. Por mirë më tha Majku, një mik që e kam njohur në një dyqan në Uashington, tek ai dyqani që kam fotografinë si blerësi më i mirë i rrobave. Kur e mori vesh që isha kryetar i Partisë Republikane në Shqipëri, më tha: “Në qofsh si republikanët tanë në SHBA, me luftë dhe fishekë ka për të të ikur gjithë jeta”. Dhe i doli fjala, se nga fishekët e hëngra.
Nejse, në fund dua ta mbyll duke ta përsëritur se jam mërzitur shumë nga shkrimi yt në “Los Angeles Times” dhe u lidha në telefon me një shok se mos e njihte drejtorin e kësaj gazetës ta sqaroja si është e vërteta. Fola pak dhe me këta të qeverisë të dërgojnë këtë reklamën për turizmin të botohet ca ditë aty, se kështu krijohen lidhjet. Pastaj do t’ia sqaroj vetë si është puna. Se tani ju po e tregoni për qejfin tuaj këtë histori, por unë e kam hall, se nuk më lënë as ta përsëris me vete jo ta tregoj.
PS. Një kopje të letrës po ia nis Flamurit te PD ta ketë për dokument, se qenka i mërzitur me ne dhe thotë: “Mo t’i shoh në qeveri më këta republikanët”.