Andrea Stefani «zbulon» misterin e rikthimit të Berishës në pushtet

Nga Kastriot Myftaraj - Shkrimi i Andrea Stefanit «Misteri i rikthimit të Berishës në pushtet», i botuar në ditoren «Shqip» në 28 janar 2008, mund të mbahet si provë e humbjes së aftësisë së perceptimit nga ana e analistëve pranë PS, posaçërisht pranë kryetarit të saj të tashëm, Edi Rama, të forcave që të brendshme dhe të huaja që sjellin në pushtet ose largojnë nga pushteti liderët dhe partitë në politikën shqiptare.Ose në rastin më të mirë ky shkrim është provë e konfuzionit që ka në entourage të Edi Ramës për shkak se forcat e huaja nuk janë në favor të tyre. Andrea Stefani shkruan: «Nuk qenë të pakët ata që u shtangën nga ringjitja në pushtet e Sali Berishës në korrik të vitit 2005. Dhe jo pa shkak. Vetëm 8 vite më parë nga ky rikthim Berisha ishte larguar nga pushteti duke lënë pas një shtet në kolaps dhe një shoqëri që nuk kish hyrë në luftë civile, vetëm për meritë të një ndërhyrjeje shpëtimtare ushtarake nga Evropa. E gjithë kjo gjëmë i kish rrënjët në tolerimin skandaloz që pushteti u kish bërë disa skemave piramidale, ku humbën kursimet shumica e familjeve shqiptare. Dhe fajtor kryesor për këtë ishte vetë Berisha, i cili, në rolin e një Presidenti autoritarist, kish diktuar të gjitha veprimet dhe mosveprimet e shtetit dhe të ligjit. Si mund të rikthehej në pushtet një politikan që mbante mbi supe përgjegjësinë e një katastrofe? Aq e pamundur ishte një gjë e tillë për një logjikë normale, sa kur një delegacion nga Kosova kish shprehur në Shtëpinë e Bardhë dëshirën për rikthimin e Berishës në pushtet, Presidenti Klinton qe përgjigjur me gjuhën e Heraklitit: Ujërat nuk rrjedhin dy herë në të njëjtat brigje». (gazeta “Shqip”, 28 janar 2008, f. Të thuash se Berisha e kishte në dorë t’ i ndalonte firmat piramidale, si dhe të evitonte luftën e 1997-ës në Shqipëri, do të thotë që t’ i atribuosh Berishës aftësi të cilat ai nuk i kishte, pavarësisht se ishte një pushtetar i plotfuqishëm në Shqipëri, në atë kohë. Me aktorët politikë në Shqipëri ndodh ashtu si me pjesëmarrësit në Luftën e Trojës, siç përshkruhet kjo tek “Iliada” e Homerit. Në përshkrimin e Homerit heronjtë ndesheshin në terren me shpata, heshta e gjithçka kishin në dorë, por në fakt ata ishin kukulla të komanduara me fije në duart e zotave të Olimpit, të cilët e vrojtonin luftën nga lart dhe komandonin veprimet e ndërluftuesve, duke ndihmuar njërin apo tjetrin. Kështu, derisa në terren ndesheshin njerëzit, në fakt ishin zotat që luftonin me anë të tyre. Ngjarjet e 1997-ës në Shqipëri, si dhe ngritja dhe fryrja e firmave rentierë piramidale, i ngjan një tragjedie greke, ku njerëzit shkojnë drejt fatit tragjik duke kryer disa veprime të paracaktuara nga zotat. Ato që u quajtën skema piramidale në Shqipëri, në fakt ishin një mekanizëm pastrimi parash i ngritur nga qendra të fuqishme ndërkombëtare, fuqia e të cilave ishte aq e madhe sa edhe FMN nuk u shpreh kurrë zyrtarisht kundër tyre, nga viti 1991 kur lindën dhe deri në 1996, dhe bëri një deklaratë evazive vetëm në fund të vitit 1996, kur ato ishin duke rënë. Nuk mund të funksiononin këto skema financiare në rast se pas tyre nuk do të qëndronin qendra të fuqishme financiare ndërkombëtare, që i ndihmonin ato të bënin të pashqetësuara transaksione të komplikuara bankare. Pas këtyre qendrave misterioze ndërkombëtare, qëndronte George Soros, miku i Edi Ramës. Në rast se Berisha do t’ u kishte shpallur luftë skemave piramidale me të ardhur në pushtet në 1992, atë me siguri që do ta kishin vrarë. Kur Berisha u shpalli luftë skemave piramidale në janar 1997, në fakt ato ishin braktisur nga tutorët e tyre misteriozë ndërkombëtarë, dhe Berishës i lanë vetëm koston politike të mbylljes së tyre. Dikush mund thotë se Berisha mund të kishte shmangur megjithatë luftën e vitit 1997, duke pranuar kërkesën ndërkombëtare për të anuluar zgjedhjet e 26 majit 1996. Por në rast se qendrat ndërkombëtare, ose linja të fuqishme në to, nuk e donin luftën e 1997 në Shqipëri, atëherë Berishës në gjysmën e dytë të vitit 1996 do t’ i kishte ndodhur si homologut të tij maqedon Trajkovski, që humbi jetën në një aksident ajror të dyshimtë, apo edhe si të tjerë shtetarëve të vendeve shumë më të fuqishme e të rëndësishme se Shqipëria, si Aldo Moro, Olaf Palme etj., etj. Lufta e vitit 1997 në Shqipëri duhej të ndodhte se ajo ishte hallkë e zinxhirit të një procesi gjeopolitik ngjarjesh. Berisha mund ta kishte pësuar shumë më keq në rast se do të përpiqej seriozisht ta evitonte atë që ndodhi në 1997 në Shqipëri. Berisha, i ngujuar në presidencë në mars 1997, në një vend dhe kryeqytet ku të gjitha llojet e armëve ishin në dorë të popullsisë dhe gjithkush që donte qëllonte me to sipas dëshirës, ishte shumë më i sigurt për jetën e tij, se sa do të kishte qenë sikur, për të evituar luftën, të kishte shpallur zgjedhje të reja parlamentare në vjeshtën e vitit 1997. Deklarata e supozuar e Clinton kundër Berishës, të cilën e sjell Andrea Stefani, tregon se të majtët e merrnin seriozisht retorikën deontike të ndërkombëtarëve kundër Berishës, kur në fakt ajo ishte një konveniencë e momentit. Në rast se amerikanët në kohën kur fliste Clinton e shikonin Berishën si problematik për shkak të autoritarizmit të tij, këtë e bënin se tashmë në politikën e tyre për Shqipërinë nuk kishte vend për momentin Berisha autoritarist. Gjithsesi kishin qenë vetë amerikanët ata që e kishin përzgjedhur Berishën dikur si interlokutor të parapëlqyer pikërisht për autoritarizmin e tij dhe madje ia kishin ushqyer atë. Është qesharake të mendosh që amerikanët dhe perëndimorët e tjerë u zhgënjyen për shkak se Berisha shfaqi autoritarizëm dhe dhunoi demokracinë kur erdhi në pushtet. Ç’ mund të prisnin tjetër perëndimorët nga një njeri si Berisha që kishte qenë për 22 vjet komunist, para se të bëhej demokrat, madje anëtar i partisë më staliniste të kohës, dhe drejtues i një organizate të madhe partie, derisa në vitin 1990 u bë demokrat? A mund të ndryshonte një njeri në moshën 46 vjeç? Të mendosh se ndërkombëtarët u zhgënjyen nga Berisha, do të thotë t’ i marrësh ata për naivë! Pastaj kë pranuan ndërkombëtarët për alternativë demokratike të Berishës në Shqipëri? Pikërisht partinë nga ku iku Berisha në 1990 dhe që realisht kishte ndryshuar vetëm emrin, pasi një parti ultrastaliniste nuk mund të transformohet, por vetëm mund të shkrihet, siç e tregoi koha. Këtë e tregoi koha, pa e cenuar thelbin e saj stalinist, derisa pranoi që Edi Rama në 2005, pasi u bë kryetar të bëhej autokrat i saj, duke e shndërruar partinë në gardën e tij politike. Në një sens të sigurt, rikthimi i Berishës në pushtet në 2005 ishte një lloj kundërshpërblimi që ai u bë caper expiatorius (cjap flijimi) për atë që ndodhi në Shqipëri, me ngritjen e skemave piramidale dhe luftën e vitit 1997. Por sigurisht që Berisha nuk u rikthye në pushtet vetëm për këtë arsye. Andrea Stefani e shpjegon kështu rikthimin e Berishës në pushtet në 2005: «Lumi i politikës shqiptare nisi të rrjedhë mbrapsht dhe ujërat e vjetra u rikthyen duke përmbytur brigjet e pushtetit. Berisha u bë Kryeministër. Si ndodhi një gjë e tillë? Vërtet Berisha kish ndryshuar aq shumë sa nuk ishte më Berisha? Vërtet shqiptarët i kishin harruar pasojat katastrofike të qeverisjes së tij të parë? Vërtet ky rikthim ishte produkt i demokracisë? Dhe nëse jo, atëherë pjellë e kujt qe kjo hata? Analiza e ngjarjeve, si edhe e disa fakteve të reja që po dalin, të bën të besosh se rikthimi i Berishës në pushtet nuk ishte produkt i demokracisë, por pjellë e një pazari të fshehtë mes zotave të derisotëm të politikës, e një pazari mes Nanos dhe Berishës».(gazeta “Shqip”, 28 janar 2008, f. Ta shpjegosh në një analizë rikthimin e Berishës në pushtet në 2005, me tezën e një marrëveshjeje të fshehtë mes Berishës dhe Fatos Nanos, kjo do të thotë që të jesh ose naiv, ose të tallesh me lexuesit e tu. Kjo do të thotë që zhvillimet politike në Shqipëri t’ i shikosh sikur janë në dorën e politikanëve shqiptarë, kur e kundërta është e vërtetë. Duke konsideruar se Shqipëria është një vend i vogël, se është në një rajon ku ka zhvillime gjeopolitike të rëndësisë botërore, ku përplasen fuqitë e mëdha dhe që ndodhin pikërisht në hapësirën shqiptare në Kosovë, se Shqipëria është një hapësirë me rëndësi gjeostrategjike për shkak se këtu parashikohet të kalojnë linja ndërkombëtare të naftës dhe të gazit, është nonsens të mendosh se qendrat e rëndësishme ndërkombëtare i patën lënë në 2005 zhvillimet në Shqipëri në dorën e Berishës dhe të Nanos. Fakti që shqiptarët në 2005 votuan për Berishën nuk tregon se ata e kishin harruar atë që ndodhi në 1997, por se shqiptarët e thjeshtë e kishin të qartë në mënyrën e tyre se ajo që ndodhi në 1997 nuk varej nga Berisha, sado që ai ishte pushtetari nr. 1 në Shqipëri atëherë. Atyre në qendrat ndërkombëtare që vendosin për kursin e zhvillimeve politike në Shqipëri dhe që në 1997 nuk u duhej më Berisha, u duhej në 2005. Berisha dhe Nano sigurisht që bënë një marrëveshje të fshehtë në 2005, në prag të ndërrimit të pushtetit, por në këtë marrëveshje ata nuk ishin sovranë, por kukulla të komanduara me fije të kancelarive ndërkombëtare. Në këtë pikë, Andrea Stefani vazhdon të prodhojë nonsense kur shkruan: «Hipoteza e një pazari të fshehtë mes Nanos dhe Berishës u vërdallos në ajër menjëherë pas ndërrimit të pushteteve. Zhvillimet e mëvonshme vetëm e kanë rikonfirmuar atë, duke e shndërruar tashmë në një tezë të frikshme. Dy njerëz që me klanet e tyre dhe lloj-lloj lidhjesh të errëta dalin më të fortë se mekanizmi i demokracisë dhe arrijnë të manipulojnë fatet e vendit. Një pazar i fshehtë del më i fortë se vullneti real i zgjedhësve dhe i gjithë procesi i votimit të një populli figuron si një tender ku fituesi është paracaktuar…Por njëherazi a nuk është edhe një dhunë sa e gjithëfuqishme, aq edhe e padukshme mbi lirinë e votës, mbi vullnetin e popullit? Nëse vërtet ka ndodhur kështu, atëherë pazari Nano-Berisha sado i turpshëm, është pa dyshim një vepër prej zotash. Sepse vetëm zotat mund të diktojnë në fshehtësi vullnetin e një populli apo fatin e një shteti. Por a është misioni i demokracisë të krijojë ca zota që dalin mbi vullnetin e popullit, mbi vetë demokracinë? Nëse vërtet ka pasur një Pazar, kjo flet edhe për dështimin e demokracisë, për gabimin e madh që bënë shqiptarët që pas përmbysjes së kulteve të bronzta të diktaturës, ngritën kultet e gjalla të demokraturës, duke i kthyer përsëri shpinën lirisë».(gazeta “Shqip”, 28 janar 2008, f. Pazari, siç e quan me një term kurioz osman “oksidentali” Andrea, ose më saktë marketingu politik mes Nanos dhe Berishës në 2005 nuk ishte ndonjë atentat kundër demokracisë në Shqipëri, për faktin e thjeshtë se kjo demokraci nuk ekzistonte as para kësaj ngjarjeje dhe as pas saj. Nuk mund të ekzistojë demokracia në një vend ku njëra nga dy partitë e mëdha është ish-partia komuniste staliniste që ka ndryshuar emrin, dhe partia tjetër ka në krye një njeri që deri në moshën 46 vjeç ka qenë komunist stalinist, për mos të folur këtu për partitë e tjera që nuk janë më ndryshe. A mund të kishte demokraci në Gjermaninë Perëndimore pasluftës nëse Partia Naziste do të ndërronte emrin dhe do të mbetej në politikë si parti e madhe, ndërsa në krye të partisë tjetër të madhe të ishte një anëtar për 22 vjet i Partisë Naziste? Sigurisht që jo, dhe e njëjta gjë vlen dhe për Shqipërinë. Këtë ndërkombëtarët e dinë mirë, prandaj Berisha rikthehet në pushtet, dhe Edi Rama tolerohet, madje nxitet prej tyre ta kontrollojë partinë si autokrat. Pazari Nano-Berisha në 2005 nuk tregon dështimin e demokracisë që realisht nuk ekzistonte dhe nuk ekziston ende, por funksionimin e skemave ndërkombëtare për Shqipërinë. Pastaj, çfarë donte Stefani, që Nano të fitonte zgjedhjet e vitit 2005 dhe të mbetej në pushtet, me Berishën si kryetar të opozitës? Se Berisha nuk do të largohej nëse i humbte zgjedhjet e vitit 2005, se edhe sikur të donte të largohej nuk do ta lejonin ndërkombëtarët. Ashtu siç nuk do të largohet Rama nëse i humb zgjedhjet e vitit 2009, edhe pse statuti i partisë parashikon dorëheqjen e kryetarit nëse partia humb zgjedhjet. Por Rama mund ta ndryshojë statutin. Stefani në anën tjetër nuk përdor këto kategori analitike për të shqyrtuar mënyrën se si erdhi Edi Rama në krye të PS, duke u katapultuar në krye të një partie teserën e së cilës e mori vetëm dy vjet para të bëhej kryetar. Cili qe ai mekanizëm i fshehtë që i detyroi delegatët e kongresit të PS në tetor 2005 që të zgjidhnin Edi Ramën kryetar një ditë pasi ia kishin refuzuar me votë platformën e paraqitur prej tij? A nuk është kjo tallje me demokracinë dhe një “vepër prej zotash”, siç shprehet Stefani më lart? Ajo që e shqetëson Stefanin është efekti që ka Pazari Nano-Berisha tek e majta, në perspektivën e rikthimit të saj në pushtet: «Natyrisht Berisha po luante për bukuri Cezarin për të përçarë PS dhe dobësuar liderin e ri dhe rivalin real politik Edi Rama, por ndërkaq, jo pak vetë e perceptuan "kompromisin historik" si vazhdim të një pazari të fshehtë mes Nanos dhe Berishës. Me kohë ishte bërë e qartë se Nano dhe Berisha nga armiq ishin shndërruar në vëllezër siamezë, se vdekja politike e njërit do të sillte edhe fundin e tjetrit… Sepse Berisha nuk mund të rikthehej në pushtet, por edhe nuk mund të qëndrojë gjatë në pushtet, pa ndihmën e Nanos. Kjo ndihmë ka një emër: përçarje e së majtës».(gazeta “Shqip”, 28 janar 2008, f.