I zot e di se ku mbeshtetet Miftaraj, deri me tani te pakte jan ata politikane te njohurqe i kane shpetuar penes se tij.


Nga Kastriot Myftaraj - Në 7 dhjetor 2007, Erion Veliaj doli në emisionin "Fakt" në Nesër Tv, të Çlirim Pekës, përballë Henri Çilit, për të folur për të ardhmen e tij në politikë pas largimit nga drejtimi i Lëvizjes "Mjaft".Ajo që të bënte përshtypje në këtë paraqitje mediatike të Erion Veliajt ishte se ai, me rastin që pranoi se do të hznte në politikë në krah të Edi Ramës, duke pohuar madje se do të jetë kandidati i ardhshëm i PS për Bashkinë e Tiranës, kishte dalë nga lëkura e aktivistit të shoqërisë civile të shkolluar jashtë vendit, që vjen në Shqipëri për të futur një frymë perëndimore, dhe kishte adoptuar gjuhën e drunjtë të militantëve ekstremistë të së majtës. Gjatë emisionit Veliaj e çoi befasisht fjalën tek ngjarjet e shtatorit 1998, duke e atakuar kryeministrin Berisha se përdori vrasjen e një deputeti të vet, të urdhëruar prej tij, për të përmbysur shtetin me tanqe (Veliaj tha disa herë tanqe dhe jo tanke). Në këtë moment ndërhyri drejtuesi i emisionit Peka, duke i thënë se ai po akuzonte kyeministrin e sotëm se kishte urdhëruar vrasjen e deputetit Azem Hajdari, kur të gjithë ata që akuzoi Berisha natën e vrasjes dolën të ishin vrasësit e deputetit Hajdari. Veliaj u kundërpërgjegj duke thënë se kishte një problem që kur vrasjen e bëjnë bodyguardët e tu, nuk ka qëllim që të akuzosh armiq të paqenë. Henri Çili ndërhyri duke thënë se me atë që ndodhi në 14 shtator u dha një përgjigje e mirë për vrasjet politike në Shqipëri, dhe që atëherë është fakt se nuk ka pasur vrasje politike. Nga një njeri si Erion Veliaj, i cili thotë se është shkolluar për shkenca politike në një universitet prestigjioz në SHBA, duhej pritur që për ngjarjet e shtatorit 1998, të jepte një opinion të ndryshëm nga ai i militantëve ekstremistë të së majtës, se këtë gjë që që thotë ai, nuk e ka thënë as Gramoz Ruçi. Me këtë që thotë Erion Veliaj, bëhet e qartë se ai është duke hyrë në politikë për të gjeneruar frymën e konfliktit dhe jo për të sjellë një frymë të re perëndimore, pajtimi dhe bashkëpunimi. Ky prezantim i Erion Veliajt si politikan është alarmues për faktin se ai ka akses në shumë ambasada të huaj të rëndësishme në Tiranë, çka na ndihmon të identifikojmë ato forca destruktive, që shpesh kanë vepruar në ambasadat e huaja të rëndësishme në Tiranë, pa përjashtuar as atë amerikane, duke ndjekur qëllime në kundërshtim me politikën zyrtare të vendit të tyre, sado e çuditshme që të duket kjo. Komandanti i NATO-s gjatë fushatës ajrore kundër Serbisë, në vitin 1999, gjenerali Wesley Clark thotë në kujtimet e veta se në Washington ka pasur një lobby të fortë që donte ta pengonte dhe më pas ta ndalonte fushatën ajrore të NATO kundër Serbisë. Gjenerali Clark thotë gjithashtu se Sekretarja e Departamentit të Shtetit Allbright, i thoshte atij që të tregohej i vëmendshëm, gjatë fushatës se ata (fjalën e kishte për qarqe në Washington) i janë vënë pas dhe duan ta kryqëzojnë. Gjenerali Clark thotë se ai nuk e pyeti se kush janë ata, se kjo iu duk një gjë shumë e trishtuar. Edhe vetë Allbright në kujtimet e veta flet për një lobby të fuqishëm në Washington që donte fillimisht të pengonte fushatën ajrore kundër Serbisë dhe më pas ta ndalonte. Ky lob është ende aktiv kundër angazhimit ushtarak amerikan në Kosovë. Ajo që duhet ditur është se në prag të Luftës në Kosovë të viteve 1998-1999, dhe gjatë saj, ka pasur një sintoni, sigurisht jo të qëllimshme, por që ekzistonte në praktikë, mes këtij lobby dhe strategjisë serbe për të penguar një ndërhyrje ushtarake ndërkombëtare kundër saj me rastin e Luftës në Kosovë. Beogradi e dinte mirë se dinamika e procesit represiv që po drejtonte ai prej vitesh në Kosovë, do të çonte në fund të fundit në një kryengritje të armatosur të shqiptarëve, të cilën Beogradi donte ta përdorte për të bërë spastrimin etnik të shqiptarëve në Kosovë. Por në Beograd e dinin gjithashtu se në këtë situatë rrezikonin një ndërhyrje ushtarake ndërkombëtare kundër Serbisë. Serbia kishte një strategji për ta penguar këtë ndërhyrje, që ishte përpunuar në dy linja, nga njëra anë duke u mbështetur në qarqet kundër ndërhyrjes ushtarake, në kryeqytetet perëndimore, si dhe në ndihmën e Rusisë, dhe në anën tjetër duke përdorur atë strategji që rusët do ta quanin "çeçenizim" dhe që e përdornin në Çeçeni. "Çeçenizimi" konsistonte në atë që konflikti të projektohet tek pala tjetër. Kështu rusët synonin, dhe në një masë të madhe ia arritën, që konfliktin ruso-çeçen ta projektonin tek vetë çeçenët, si konflikt mes tyre. Për Serbinë, në prag dhe gjatë Luftës në Kosovë të viteve 1998-1999, " çeçenizimi" konsistonte në rradhë të parë në atë që konflikti të projektohej në Republikën e Shqipërisë si një luftë civile mes palëve të kundërta politike, edhe me pjesmarrjen e palëve të kundërta politike të shqiptarëve të Kosovës, çka do të thoshte që të bëhej e pamundur një ndërhyrje ndërkombëtare ushtarake kundër Serbisë, si dhe të eliminohej Shqipëria si bazë kryesore e infiltrimit të njerëzve dhe armëve për në Kosovë. Ngjarjet e shtatorit 1998 në Tiranë kanë qenë të lidhura me këtë skenar të çeçenizimit. E vërteta e këtyre ngjarjeve të 12-14 shtatorit nuk është as ajo që thotë PD, as ajo që thotë, PS, por është pak nga të dy versionet, por duke shtuar dhe disa gjëra të tjera, të cilat në Shqipëri nuk janë analizuar kurrë si duhet. Ajo që ndodhi në 14 shtator 1998, kur turma e tubuar për funeralin e Azem Hajdarit msyu selinë e qeverisë dhe rrëmbeu tanket që dolën në rrugë kundër saj, nga pikëpamja klasike mund të përcaktohet si sulm me dhunë kundër institucioneve, por jo si grusht shteti, se që të ketë grusht shteti duhet që të dalë një grupim që të marrë pushtetin. Në 14 shtator 1998 nuk doli një grupim që të hynte në kryeministri dhe të shpallej si qeveria e re e Shqipërisë, në vend të asaj të mëparshmes. Sigurisht që turma ishte e frymëzuar nga liderët e opozitës së atëhershme dhe në rradhë të parë nga Berisha, por qëllimi i tij nuk ka qenë që të merrte pushtetin se ai e dinte që kjo ishte e pamundur, por vetëm që të tregonte forcë, për t’ u faktorizuar para ndërkombëtarëve, të cilët dukej se i kishin dhënë pushtetit licencën të mbante nën kontroll me represion opozitën. Berisha sigurisht që e dinte shumë mirë, se në rast se do të kishte ardhur në pushtet në shtator 1998, ai do të ndodhej në situatën që u ndodh në mars 1997, çka ai sigurisht që nuk e donte më. Ndërkombëtarët, edhe pse e dënuan sulmin kundër institucioneve në shtator 1998, megjithatë e dinin se vrasja e nënkryetarit të opozitës, aq më tepër në rrethanat se si u bë, do të shkaktonte një reagim të dhunshëm (për një afro-amerikan të rrahur nga policia u dogj Los Angelos në 1992 dhe kur vritet një magrebin ndizet flakë Parisi sot), ndryshe Berisha nuk do të ishte bërë më pas kryeministër. Në shtator 1998, opozita e kohës u tërhoq në një skenar "çeçenizimi", në mes të Luftës së Kosovës, dhe fakti është se ajo në fillim u rrëmbye në të, e indinjuar nga ajo që ndodhi, por më pas pati aq bon sens sa të tërhiqej. Nëse përgjegjësia e opozitës së kohës, të drejtuar nga Berisha, është se u tërhoq në këtë skenar, përgjegjësia e atyre që bënë, me ose pa vetëdije, që të zbatohet pjesa e parë e këtij skenari, është tejet e madhe. Si pikënisje e skenarit të "çeçenizimit" të Shqipërisë, në shtator 1998, ka qenë "çeçenizimi" i partisë kryesore të opozitës të asaj kohe, PD. Ky skenar i "çeçenizimit" të PD, ishte i konceptuar si tropojanizim. Pra, konflikti PS-PD, pozitë-opozitë, të projektohej tek PD, posaçërisht tek raporti që dy liderët e PD të kohës, Sali Berisha dhe Azem Hajdari kishin me krahinën e tyre të origjinës, Tropojën. Të dy liderët e PD duhet të hynin në një konflikt të përgjakshëm me tropojanë të tjerë, çka do të bënte që të inicohej procesi i dhunës që do të realizonte skenarin hap pas hapi. Në të vërtetë, pikërisht kjo gjë ndodhi. U krijua një armiqësi e dy liderëve të PD me një fis me shumë influencë për kohën në Kosovë, me atë Haklaj, si dhe me disa fise të tjera, njerëzit e të cilëve ishin bashkëpunëtorë të Fatmir Haklajt. Për armiqësinë mes Fatmir Haklajt dhe Azem Hajdarit, që më pas u projektua si armiqësi mes Haklajve dhe Berishës, është folur dhe shkruar shumë. Është thënë se kjo armiqësi erdhi pasi u vra vëllai i Fatmir Haklajt, Shkëlqim Haklaj, në janar 1998, gjë për të cilën Fatmir Haklaj fajësoi Azem Hajdarin, çka më pas çoi në atentatin e 14 shtatorit të atij viti. Fatmir Haklaj kështu u përdor, ndoshta pa vetëdije, në zbatimin e skenarit të "çeçenizimit" dhe posaçërisht të pjesës së parë të tij tropojanizimit. Prokuroria dhe gjykata, që ka dhënë një vendim të formës së prerë për vrasjen e Azem Hajdarit, e kanë quajtur vrasjen si të kryer për gjakmarrje. Pushtetarët e kohës kanë larë duart, duke thënë se ky ishte një sherr mes tropojanësh dhe jo një konflikt politik ku ishte i implikuar shteti. Drejtori i atëhershëm i SHIK, fatos Klosi, mëse një herë ka thënë se ai dhe ministri i rendit publik i kohës, Perikli Teta, e kanë paralajmëruar Azem Hajdarin për atentatin që po përgatitej kundër tij, duke përmendur dhe autorët e mundshëm, që rezultuan të ishin ata që e bënë vërtet atentatin. Por problemi është se Fatmir Haklaj, shefi i grupit që bëri vrasjen, kishte qenë shef i komisaratit të policisë së Tropojës me gradën major, deri në janar 1998, kur vrau në mjediset e komisariatit një oficer police vartës së tij, me ç’ rast u shpall në kërkim. Pse u emërua Fatmir Haklajn, familja e të cilit ishte e implikuar në hasmëri dhe vrasje dhe dy vëlleyër të të cilit ishin në kërkim për vrasje, madje edhe për vrasjen e një polici, shef komisariati, kur ishte praktika që këta njerëz duhen shmangur nga policia. Si erdhi Fatmir Haklaj në Tiranë, në 14 shtator, dhe lëvizi lirisht, kur ai ishte në kërkim? Si ndodhi që Fatmir Haklaj pas kësaj vrasjeje kur u kthye në Tropojë, u fut përsëri në polici me gradën major? Si ndodhi që shefi i policisë së rendit publik të Tropojës, kapiten Jaho Salihi, që ishte në Tiranë atë ditë bashkë me Haklajn, në atentat, së bashku me disa funksionarë policie, dhe me automjetet e policisë, kur u denoncua nga opozita si vrasë, u mbrojt personalisht nga ministri i rendit, duke u thënë se u verifikua se ai nuk gjendej në Tiranë, por në Tropojë? Si nuk e njoftuan ministrin e rendit ato postoblloqe të panumërta, nga Tirana deri pranë Tropojës, për praninë e gjysmës së policisë së Tropojës në Tiranë, në 14 shtator, deri edhe 100 metra larg ndërtesës së ministrisë, ku ndodhi atentati? Si ndodhi që kur Fatmir Haklaj u soll i plagosur në spitalin ushtarak në Tiranë, pasi u plagos në vitin 1999, ai u lirua me ndërhyrjen e vetë drejtorit të SHIK, Fatos Klosi, gjë të cilën ky e ka pohuar vetë, gjoja për t’ u kururar jashtë vendit, kur asnjë spital në botë, nuk pranon pa ndërhyrjen e autoriteteve, një kriminel të plagosur? Të gjitha këto gjëra janë justifikuar nën zë, nga pushtetarët e kohës, me atë se për shkak të Luftës së Kosovës, duheshin toleruar njerëz si Fatmir Haklaj dhe Jaho Salihi në policinë e Tropojës, se duheshin çuar armë në Kosovë. Por e vërteta është se për t’ u ndihmuar lufta e shqiptarëve të Kosovës nëpërmjet Tropojës, nuk kishte nevojë që në policinë e Tropojës të kishte njerëz si Fatmir Haklaj dhe Jaho Salihi, se në Tropojë, çdo njeri, i majtë apo i djathtë qoftë, ishte pro luftës së shqiptarëve të Kosovës. Të gjithë fshatarët e fshatrave kufitare, që kishin pjestarë të fiseve të tyre në Kosovë, ishin gati të ndihmonin për të çuar armë në Kosovë dhe ndihmuan, madje pa interes. Ndërsa Fatmir Haklaj dhe Jaho Salihi u duheshin atyre pushtetarëve të Tiranës, që donin t’ u shisnin armë luftëtarëve shqiptarë të Kosovës, nëpërmjet njerëzve të tillë. Gjithashtu këta njerëz duheshin dhe që në Kosovë të pengohej hyrja masive e armëve vërtet moderne, të blera në perëndim, por atje të hynin kallashnikovët dhe minahedhësit e prodhimit rus dhe kinez të viteve gjashtëdhjetë, që nuk i bënin ndonjë dëm të madh ushtrisë serbe. Ata që ishin implikuar në këtë tregëti të ndyrë, si dhe në këtë skenar të çeçenizimit, e zbuluan veten duke liruar Fatmir Haklajn, kur u erdhi në dorë, se ai për të shpëtuar veten do të zbulonte shumë të vërteta që atyre nuk u interesonin. Atyre u bënte komoditet skenari i "çeçenizimit" dhe versioni i tij i tropojanizimit, se me këtë do të eliminonin opozitën reale, dhe do të mund të realizonin planin e krijimit të një opozite fiktive. Erion Veliaj nuk na tha ndonjë gjë të re nga ato që na ka thënë Fatos Klosi. E vetmja gjë e re që tha Veliaj, është se i shprehu qartë disa aludime të Klosit, duke thënë se vrasjen e Azem Hajdarit e urdhëroi Berisha, dhe se në krye të vrasëve ishte bodyguardi i Berishës, duke aluduar për Izet Haxhinë. E vërteta është se Izet Haxhia, kur u bë vrasje prej një viti nuk ishte bodyguard i Berishës, pasi ishte larguar nga ky i fundit, dhe kjo është e dokumentuar, se bodyguardët e Berishës, që kishte statusin e ish-presidentit, ishin oficerë të gardës. Ajo që duhet sqaruar në këtë rast, është se kush tentoi të rrisë reputacionin e Izet Haxhisë në PD, duke inskenuar në tetor 1997 arrestimin e tij, çka më pas u ndryshua në arrest shtëpiak, që ishte në fuqi edhe në shtator 1998? Këtë e bëri policia dhe prokuroria e kohës. Rekrutimi i ish-bodyguardit të Berishës, nga grupi i vrasësve, si bashkëpunëtor, është një gjë që doli shumë më vonë, dhe kur doli, PD, ende në opozitë, e denoncoi, nuk e mbrojti. Pra, është fakt nuk veproi si ata pushtetarë që morën në mbrojtje Fatmir Haklajn dhe Jaho Salihin pasi krimit, për një kohë të gjatë. Erion Veliaj, pak a shumë i di të gjitha këto. Ai mund t’ i rrinte larg kësaj çështjeje, duke ditur background të saj, që me kalimin e kohës po bëhet i qartë. E megjithatë ai zgjodhi të flasë për këtë çështje në temra më eksremiste të skenarit të "çeçenizimit". Me këtë Veliaj u bë anëtar nderi i skuadrës së vrasëve të Azem Hajdarit, përkrah major Fatmir Haklajt dhe kapiten Jaho Salihit. Aspekti më interesant i këtij qendrimi të Veliajt është se, duke njohur lidhjet e tij ndërkombëtare, bëhet e qartë se ato linja, deri edhe në Ëashington, që kanë qenë kundër ndërhyrjes ushtarake të NATO kundër Serbisë, atëherë e kanë parë si konvenues skenarin e "çeçenizimit" që po zbatohej në Shqipëri, në 1997-1998, me pikënisje si tropojanizim. Për këto linja, që kanë qenë deri edhe në Ëashington, dhe që donin të evitonin ndërhyrjen e NATO kundër Serbisë, duket që nuk ka qenë aspak ide e keqe, që kjo të ndodhte me çmimin e një lufte civile të përgjakshme në Shqipëri, ku do të përfshiheshin dhe palët e ndryshme politike shqiptare në Kosovë. Ndryshe nuk ka si shpjegohet qetësia olimpike me të cilën CIA e grekut George Tenet ndiqte lojën e pushtetit të majtë të kohës në Shqipëri dhe posaçërisht të SHIK të Klosit, për të zbatuar në Kosovë skenarin e çeçenizimit, duke krijuar një konflikt të armatosur mes UÇK, të kontrolluar nga ish-organizatat enveriste të Kosovës dhe FARK, të kontrolluar nga LDK e Rugovës. Aspekti më alarmues i fjalëve të Veliajt është se duket që këto linja, deri edhe në Ëashington, nuk kanë pushuar ta shohin si konvenues skenarin e çeçenizimit në Shqipëri, për të shkuar deri tek çangazhimi ushtarak amerikan në Kosovë

Kryebashkiaku dhe kryetari i PS, Edi Rama brenda dy ditëve të kësaj jave ka zhvilluar dy takime kokë më kokë me kryeministrin Sali Berisha. Burime konfidenciale pranë kryeministrisë bëjnë të ditur se kryesocialisti Rama është parë brenda tre herë brenda dy ditëve të dalë nga zyra e kreut të qeverisë Berisha. Karteli i lejeve të ndërtimit, bëjnë të ditur burimet është bërë me sa duket objekti i takimit të fshehtë Rama-Berisha, pa përjashtuar garancitë që Rama kërkon se nuk do të ketë fletë-arresti për të në fushatën e duarve të pastra.Të njëjtat burime bëjnë të ditur se këto takime janë zhvilluar në kuadër të pazareve të dy të lartpërmendurve, duke u nisur nga bllokimi i lejeve në sektorin i ndërtimit. Kjo e fundit duket se mbahet peng nga kryebashkiaku Rama, i cili ende nuk i ka çelur lejet e ndërtimit dhe për pasojë mban në kyç Këshillin Rregullues të Territorit dhe rreth 1200 dosje që presin prej një viti për t’u miratuar. Kjo situatë është krijuar për shkak të pazareve që kryesocialisti Rama është duke përfunduar me kryeministrin Berisha. Nisur nga kjo gjendje e krijuar, takimi kokë më kokë mes Berishës dhe Ramës vjen si pasojë e shkëmbit të interesave të dyja palëve. Nga njëra anë Rama kërkon të zgjerojë kompetencat e tij si kryebashkiak nga ana e Berishës që zotëron pushtetin vendor dhe nga ana tjetër Berisha kërkon që me anë të pazareve të pëlqyeshme për kryebashkiakun të mbyll reagimet e opozitës për keqqeverisjen e tij. Pazaret Bashki-Kryeministri që edhe janë publikuar herë pas here nga gazeta nxjerrin në pah se Rama e konfirmon heshtjen e tij me turet nëpër fshatra duke evituar në këtë mënyrë krizën politike dhe sociale që po kalon vendi.
Pazaret
Berisha për të mundësuar heshtjen e opozitës bën pakte të majme me kryebashkiakun nga ku mjaft vendime qeverie kanë shkuar në favor të pushtetit vendor. Nga këto vendime mjafton të përmendim lënien e lejeve të ndërtimit të komunave në varësi të bashkisë. Në këtë mënyrë, komunat duhet të dërgojnë më parë dosjet e lejeve të ndërtimit në Bashkinë e Tiranë, ku KRT e saj duhet të japë apo jo pëlqimin. Kështu, Berisha i dha mundësi Ramës të zgjeronte hartën e trojeve për të vepruar me lejet e ndërtimit. Për t’iu referuar një tjetër vendimi atë të kalimit të ujësjellësit në varësi të bashkisë, inspektoratin e ndërtimit apo kalimi i taksave të biznesit të vogël. Aktualisht Ministria e Financave po punon që në të ardhmen e afërt t’i kalojë bashkisë taksën mbi ndërtesën, duke i siguruar të ardhura shtesë në arkën e Ramës.
Heshtja
Në këtë kuadër zbardhet fakti se mes kryebashkiakut Rama dhe kryeministrit Berisha po zhvillohen afera korruptive në saj të konfliktit të interesave. Ndaj vendimeve të Berishës me kërkesë të Ramës, ky i fundit duket se qartë se ka respektuar marrëveshjen duke mos reaguar ndaj asnjë problemi që aktualisht po kalon vendi ku kriza energjetike vazhdon ende të jetë një shqetësim madhor për qytetarët. Marrëveshja në fjalë tashmë me sa duket ka mbetur tek mbledhja e Këshillit të Rregullimit të Territorit ku lejet e ndërtimit janë asi nën dorë i kryebashkiakut Rama për ti shtrirë dorën me një sërë kërkesash të tjera Berishës. Të njëjtat burime bëjnë të ditur se miq shumë të afërt të Berishës janë tejet të interesuar për zhbllokimin procesit të dhënies së lejeve të ndërtimit si dhe për mbledhjen e Këshillit të Rregullimit të Territorit. Pikërisht tre takimet e fundit mes kryebashkiakut dhe kryeministrit kanë patur në qendër të bisedimeve hapjen e lejeve të ndërtimeve si dhe përcaktimin e firmave ndërtuese para se të mblidhet KRRT.

Festivali i 46 i Këngës në Radiotelevizion ishte një provë e fortë e aftësive që ka ky institucion të prodhojë vlera dhe aftësisë për të prodhuar dyshime për vlerat brenda një nate. Pas një regjie fantastike dhe një prezantimi shumë më profesional se edicionet e tjera, një episod i shëmtuar hodhi në erë thuajse gjithë mundin për të ngritur në këmbë këtë institucion të kulturës televizive në Shqipëri. Që në fillim dua të them se nuk jam një specialist i muzikës dhe nuk dua të them asnjë fjalë të keqe për fituesin e festivalit. Ajo ishte një zë premtues për muzikën shqiptare dhe uroj që kjo fitore ta ndihmojë të kultivojë më shumë talentin e saj. Nuk jam i sigurt, nëse do të isha në juri, për kë do të votoja, po sigurisht që mund të votoja për atë këngë që fitoi. Pikërisht këtu lind dhe problemi. Juria në tërësi, sado që ka vullnetin e saj të votojë për kë të dojë, nuk mund të krijojë skena të tilla si ajo e djeshmja. Një juri që pretendon se është profesionale, nuk mund të votojë me një ndarje të tillë, ku gjithë juria i vlerëson këngët në bllok në tërësi, kurse dy anëtarë të jurisë të përmbysin rezultatin, duke i dhënë zero pikë një kënge që të tjerët i kishin dhënë maksimumin. Kjo e bën të qartë faktin që me çmimin fitues u bë pazar i ndyrë dhe njollosi karrierën e një vajze që ndoshta do të ketë të ardhme në muzikën shqiptare, pavarësisht këtij incidenti të rëndë.
Ka shumë arsye, përse dyshimet që shoqëruan dhënien e çmimit duhet të kthehen në objekti hetimi. Së pari, është skena publike e deklarimit të pikëve, ku u shfaq hapur gëzimi i dy anëtarëve të jurisë që me votat e tyre anormalisht të kundërta me shumicën e jurisë rrëzuan një këngë fituese dhe ngjitën në krye të listës një tjetër. Së dyti, ishte shumë psikoanalitik rrëfimi i këngëtarit Alban Skënderi, i cili më parë “kishte dëgjuar” për dallavere në juri, por, tani që ishte vetë, e kuptoi që “nuk kishte” dallavere dhe votoi i fundit, duke përmbysur rezultatin me një vlerësim që nuk ka sens. Së treti, pati realisht dhe një lloj racizmi antikosovar që demonstrohet vazhdimisht në këtë festival ndaj këngëtarëve nga Kosova, të cilët nuk marrin kurrë çmim të parë. Për më tepër u bë kujdes që ky çmim të mos merrej sivjet, kur festivali Eurosong bëhet në Beograd dhe përfaqësimi ynë me dy vajza të talentuara nga Kosova mund të prodhonte politikë të jashtme më shumë se buzëqeshjet e Lulëzim Bashës. Votimi është qartësisht një pazar i pistë që e njollos rëndë festivalin dhe bën përgjegjës drejtuesit e tij. Unë nuk dua të personalizoj fajin dhe nuk dua të hyj më tej në prapaskenat që duan ta brejnë vazhdimisht këtë institucion të këngës së lehtë shqiptare. Por është e qartë se atentati ndaj tij u krye me sukses. E përsëris se nuk jam shumë tifoz i asaj që fitoi çmimin e parë, të dytë apo të tretë. Por një juri nuk mund të ndahet për dy këngët e para, duke i dhënë një pjesë vlerësim maksimal dhe një pjesë vlerësim minimal. Atëherë nuk kemi juri, por një grup ordiner që përdor një pozicion të besimit publik për trafik influence, pasi s’dua të flas për trafiqe të tjera. Ajo që është e dukshme, është se ky festival, i cili dukej se ishte ngritur me mundim, prodhoi në fund një shije të hidhur që e njollos institucionin e RTVSH, po aq sa ç’njollos kombëtaren e Shqipërisë shitja e mundshme e një ndeshjeje futbolli. Në Kosovë ka tashmë një revoltë të ligjshme për atë që ne kemi bërë në sytë e të gjithëve. Unë ndjehem i turpëruar si anëtar i Këshillit Drejtues të RTVSH për këtë ngjarje dhe nuk mund t`i lejoj vetes të jem më pjesë e Këshillit Drejtues të RTVSH, nëse ky institucion nuk heton ngjarjen dhe nuk zbulon arsyet e vërteta të kësaj historie të turpshme.

Nga Kastriot Myftaraj - Do të hapen dosjet e ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit të Shtetit nga «Cigarja» tek «Raketa» tha kryeministri Berisha vitin e kaluar në parlament, duke replikuar me opozitarët që hidhnin pseudonime spiunësh në adresë të mazhorancës.Sigurisht që Berisha përdori pseudonime që i përkasin opozitës dhe kur ai tha këto fjalë, Gramoz Ruçi u çua dhe doli nga salla, duke dashur t’ i japë të kuptojë Berishës se nuk i intereson kjo çështje dhe ai nuk do të përzihet në të, ndërsa Namik Dokle, i cili deri atëherë kishte lëshuar pseudonime, nuk e vazhdoi më këtë lojë. Një nga pseudonimet e ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit të Shtetit që kanë qarkulluar dhe që Berisha nuk e ka përdorur kurrë është «Tigri». Berisha, kur u bë kryeministër, i besoi «Tigrit» drejtimin e drejtorisë së dokumentacionit të Këshillit të Ministrave. «Tigri», po të nisesh nga pseudonimi që i kanë vënë, ka qenë një spiun shumë aktiv dhe me shumë rendiment. Kur përshkruhet karriera e një njeriu shpesh përdoret fjala “trajektore”, çka është një metaforë nga fizika, posaçërisht nga kinetika, që tregon lëvizjen e sendeve. Kinetika tregon lëvizjen e një trupi, por pa treguar forcat që e venë në lëvizje atë. Në rast se do të shikojmë karrierën e shumë prej ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit të Shtetit, duke përfshirë dhe «Tigrin», do të vëmë re tek trajektorja e saj, atë dukurinë e fizikës, që, me sa më kujtohet nga shkolla e mesme, quhet «pika e infleksionit», dhe që konsiston në atë që një trup bën lëvizje që nuk shpjegohen nga forcat që e venë në lëvizje atë. Kështu, «Tigri» edhe sipas, jetëshkrimit që ka paraqitur në faqen on-line të Këshillit të Ministrave(http://www.keshilliministrave.al/?fq=showcabinet&m=showpers&pID) ka studiuar në Fakultetin e Agronomisë, në vitet 1965-1970, ndërsa në vitet 1968-1970 ka studiuar për gazetari. Kjo do të thotë se ai në vitin e tretë të shkollës së lartë ka kaluar në atë kursin që ishte hapur për gazetarët, se atëherë nuk kishte degë të gazetarisë në shkollën e lartë. Pra, në vitin 1968 është dhe pika e infleksionit e «Tigrit». Si është e mundur që një djalë nga fshati Babunjë e Re e Lushnjës, aq më tepër dhe me origjinë kosovare, kur dihej animoziteti i regjimit komunist për njerëzit me origjinë kosovare, të fitonte të drejtën për të studiuar për gazetari dhe për t’ u bërë gazetar? Cila forcë i dha këtë impuls karrierës së tij. Derisa dinamika tregon vetëm lëvizjen e trupave pa treguar forcat që e shkaktojnë atë, kinematika tregon forcat që bëjnë të mundur këtë lëvizje. «Kinematika» e dosjeve na sqaron se kjo forcë ka qenë Sigurimi i Shtetit. «Tigri» bëri kërcimin e madh të karrierës së tij, duke shkelur mbi kufoma. Kjo shpjegon se përse ai, me mbarimin e shkollës së lartë, u emërua në Tiranë, në gazetën «Zëri i Rinisë», si redaktor, kur ata që mbaronin shkollën atëherë emëroheshin në rrethe të largëta, përveçse kur nuk kishin miq të fuqishëm tek nomenklatura. Djaloshi nga fshati Babunjë e Re e Lushnjës nuk kishte miq familjarë, por ai i përkiste familjes së madhe të Sigurimit të Shtetit, që kujdesej për të. Tek «Zëri i Rinisë» ai punoi 11 vjet, deri në vitin 1981, dhe këtu ka një tjetër «pikë infleksioni» se në vitet 1973-1975, me spastrimet që u bënë në fusha të ndryshme, dhe që morën dhe shumë «peshq të vegjël» veç «peshqve të mëdhenj», u godit dhe gazeta «Zëri i Rinisë» për shfaqje të huaja borgjezo-revizioniste. Në këto spastrime «Tigri» duhet të kishte qenë një pre e natyrshme, aq më tepër kur ai ishte dhe me origjinë kosovare, dhe dihej se njerëzit me origjinë kosovare, edhe kur arrinin të bënin pak karrierë, ishin shënjestër e parapëlqyer gjatë spastrimeve të regjimit, përveç rastit kur ishin spiunë kalibri të Sigurimit të Shtetit. «Tigri» jo vetëm që u mbijetoi spastrimeve të viteve shtatëdhjetë, por u rrit dhe në detyrë, duke u bërë në vitin 1981, sekretar kolegjiumi në gazetën «Bashkimi», gazeta e dytë më e madhe në vend, pas gazetës «Zëri i Popullit», post që e mbajti deri në vitin 1988. Në fund të viteve tetëdhjetë, regjimi komunist shqiptar filloi një spastrim të ri të njerëzve me origjinë kosovare, për të kënaqur Beogradin. Kështu në këtë kohë u larguan nga ushtria deri edhe oficerë të cilët ishin të martuar me gra nga familje me origjinë kosovare. Por këto spastrime nuk e prekën «Tigrin», i cili në vitin 1988 bëri një tjetër ngjitje në karrierë, duke u bërë zëvendëskryeredaktor i gazetës «Bashkimi». Ky emërim koinçidoi me kohën kur regjimi komunist po përgatitej të zbatonte manualin katovician të ndryshimit të sistemit politiko-ekonomik, dhe gazeta «Bashkimi» do të kishte një rol në këtë zbatimin e këtij skenari. Në këtë skenar kishte një rol-kyç dhe Sali Berisha. Në shtator 2004, Berisha ka deklaruar kështu në emisionin «Opinion» të Blendi Fevziut, duke kujtuar angazhimin e tij politik në 1990: «Më 20 qershor, Petrit Skendi më njofton, bashkë me redaktorin e revistës 'Shkenca dhe Jeta'. 'Do të bëjmë një diskutim për revistën', më thotë. 'Mirë', i them, 'por, po të vij, do të diskutoj siç e kam mendjen vetë'. Tani, në tërësi ne ishim një kolektivitet miqsh, të fushave të ndryshme dhe unë fillova me pluralizmin. Kjo revistë do të mund të mbijetojë vetëm në qoftë se bëhet pluraliste. Pse unë mbroja pluralizmin e mendimit? Kisha një ide që kjo shoqëri, tmerrësisht komuniste, duhet të përjetojë fazën e pluralizmit të mendimit dhe ngrihem në këtë takim dhe fola për pluralizmin e të drejtat e njeriut. Kërcitën karriget dhe tre-katër u larguan nga mbledhja në një shenjë proteste për termin që unë përdora, për termin 'pluralizëm'. Unë vazhdova i pa shqetësuar, e mbylla fjalën time dhe pastaj shkruaj një artikull të dytë që u botua në gazetën 'Bashkimi». Berisha e ka fjalën për artikullin që botoi në gazetën «Bashkimi» në 17 shtator 1990(fq. 2-3) me titull «Demokracia dhe humanizmi binom i pandarë». Kryeredaktori i kësaj gazete në atë kohë ishte bërë «Tigri» dhe ky ishte njeriu që ia Njeriu që ia botoi Berishës këtë artikull «guximtar». Sigurisht që edhe «Tigri» bëri kështu një gjest të guximshëm, sipas Berishës. Por këtu kemi të bëjmë me një tjetër pikë infleksioni të «Tigrit», por edhe të vetë Berishës. Nëse Berishën po e marrim të mirëqenë se u tregua i guximshëm duke shkruar dhe çuar për botim artikullin në fjalë, lind pyetja: Nga vinte gjithë ky guxim «Tigrit», që e botoi artikullin? Se nuk besoj që Berisha kërkon të na thotë se edhe «Tigri» i Sigurimit të Shtetit ishte disident! “Tigri” u emërua kryeredaktor nga Nexhmije Hoxha, që ishte kryetare e Frontit Demokratik, organ i të cilit ishte gazeta “Bashkimi”. Pra, me logjikën e Berishës, edhe Nexhmije Hoxha na del disidente, që emëroi “Tigrin” në drejtimin e gazetës që i botoi artikullin “guximshëm” Berishës. Çfarëdo që të thotë Berisha, nuk na bind dot se, në rast se artikulli që ai çoi për botim tek “Bashkimi” nuk do të kishte qenë i porositur nga Ramiz Alia, “Tigri” nuk do ta kishte raportuar që atë ditë çështjen në zyrën e shtypit të Komitetit Qendror dhe tek operativi i tij në Sigurimin e Shtetit, duke dorëzuar dhe tekstin e sjellë nga Berisha. Kështu del se kjo disidencë e pretenduar e Berishës qe thjesht pjesë e angazhimit të tij në zbatimin e skemës shqiptare të Katovicës. Kështu shpjegohet «guximi» i Berishës dhe i kryeredaktorit, si një truk i ardhur për shkak se “Tigri” qe ngarkuar nga Sigurimi i Shtetit me një mision katovician, ashtu si dhe Berisha. Me këtë shpjegohen dhe veprimet e Berishës pas disa muajsh në dhjetor 1990, dhe të gjithë atyre që u angazhuan në të ashtuquajturën Lëvizje e Dhjetorit. Berisha, kur ka qenë në pushtet dhe në opozitë, ka pasur një praktikë, që njerëzit që dijnë shumë për pikat e infleksionit të karrierës së tij, t’ i mbajë pranë dhe t’ i shpërblejë. Kështu bëri dhe me “Tigrin”, të cilin kur erdhi në pushtet në 1992, e bëri drejtor të televizionit publik, atëherë i vetmi në vend, post të cilin “Tigri” e mbajti deri kur Berisha u largua nga pushteti në 1997. Edhe kur Berisha doli në opozitë, u kujdes për “Tigrin”, duke e vënë drejtor të një televizioni privat pranë PD. Atje, “Tigri”, i cili vuante shumë kritikat në oborrin e PD se kishte qenë njeriu i Nexhmije Hoxhës, bëri një “trimëri”, duke dhënë në televizionin e vet para disa vjetësh lajmin se kishte vdekur Nexhmije Hoxha. Kjo gjë e egërsoi shumë Nexhmije Hoxhën, e cila po atë natë në një intervistë në një televizion e përgënjeshtroi lajmin, duke thënë madje edhe se këto i bëjnë disa ish-servilë, që duan të pastrojnë të shkuarën për të ngrënë dhe në krahun tjetër. Berisha i ka bërë shpesh një nder të veçantë “Tigrit”, duke marrë pjesë në promovimin e librave të tij, dhe madje duke folur atje me superlativa për këto libra dhe autorin. Në një rast para dy vjetësh, Berisha duke folur në promovimin e një libri të “Tigrit”, e çmoi lart këtë se kur PD doli në opozitë, dhe mbeti pa punë, nuk hezitoi të punonte për bukën e gojës, në punë që nuk i përshtateshin atij si intelektual. Në rast se ka qenë vërtet kështu, kjo ka qenë hera e parë që “Tigri” ka punuar vërtet në jetën e vet, dhe madje kur ka provuar sadopak shumë se ç’ punë bënin njerëzit që ai i spiunoi. Por Berisha nuk e la gjatë “Tigrin” larg posteve shtetërore, dhe me të ardhur në pushtet e mori në kryeministri, duke i dhënë një post të rëndësishëm, në drejtimin e drejtorisë së dokumentacionit. Kështu, Berisha tregoi se u preokupua për t’ i gjetur një punë të mirë “Tigrit”, ndërsa për demokratët e tjerë të mbetur rrugëve, dhe që e mbështetën gjatë ditëve të vështira në opozitë, nuk u kujtua kurrë. Në fund të prezantimit në faqen on-line të Këshillit të Ministrave, të drejtorisë që drejton “Tigri” thuhet: “Cilësia e lartë e punës kërkon disiplinë, profesionalizëm dhe bashkërendim, të gjithëve, brenda strukturës”. Me sa duket paska dhe një kërkesë të pashprehur, qenien bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit. Kështu Berisha e përmbysi atë shprehjen e Mao Ce Dunit “tigër prej letre”, duke i lënë letrat e qeverisë në kthetrat e “Tigrit”.

http://www.keshilliministrave.al/?fq=showcabinet&m=showpers&pID