Historia e "Ushtarit"
Mes ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit të Shtetit ka një grupim elitar që përbën një specieje të veçantë, të aftë për çdo lloj transformimi të paskrupullt politik, social, fetar që ka si synim beneficet personale, sidomos ato finaciare dhe pushtetare, duke u paraqitur si një lloj Proteu në shoqërinë shqiptare. Proteu ka qenë ai personazhi mitologjik që merrte çdo lloj forme për të mbijetuar. Ish-bashkëpunëtorët e Sigurimit të Shtetit gjenden sot në politikën shqiptare, media, shoqërinë civile etj. Me siguri që shembulli më sinjifikues, më amoral, më i paskrupullt i këtij fenomeni është ai i ish-spiunit të Sigurimit të Shtetit me dy pseudonime "Ushtari" dhe "Masoviku", i cili e ka shtrirë aktivitetin e vet në të tre sferat e përmendura më sipër të shoqërisë shqiptare, duke simbolizuar kështu polipin e Sigurimit të Shtetit që ka mbërthyer të gjitha sferat e shoqërisë shqiptare.

"Ushtari" është botuesi i një gazete ditore, që ironikisht mban si titull numrin e nenit famëkeq të Kodit Penal të kohës së diktaturës, me të cilin dikur kundërshtarët e regjimit komunist dënoheshin për krimin e agjitacionit dhe propagandës. "Ushtari" është dhe anëtar i forumeve të larta të PD si dhe disa herë kandidat për deputet i kësaj partie. Por "Ushtari" është shndrruar dhe në ithtarin shqiptar të De Gasperit dhe ka krijuar dhe drejton një fondacion që mban emrin e këtij politikani dhe statisti të madh italian. "Ushtari", i cili njeh si gjuhë të huaj atë bullgare, që e ka studiuar në kohën e komunizmit, e quan veten një intelektual elitar, nga ata që u takon të marrin përsipër formësimin e mentalitetit të shoqërisë shqiptare. Por, unë nuk mund të përfytyroj asnjë njeri që të jetë antipodi i De Gasperit, në çdo pikëpamje, morale, politike, kulturale, sa De Gasperi ka qenë një njeri thellësisht besimtar (kristian katolik), që u bë themelues i Demokracisë Kristiane në Itali. Diplomati italian Pietro Kuaroni, i cili e ka njohur personalisht De Gasperin, në librin e vet "Valixhja diplomatike", tregon se kur ai qe ambassador i Italisë në Paris dhe De Gasperi qe kryeministër, gjatë një vizite të këtij të fundit në Paris, në vitet e pas Luftës së Dytë Botërore, De Gasperi i ka thënë një herë: "Mendoj shpesh dhe me ankth për çastin kur do të më duhet të paraqitem para Zotit për të dhënë llogari për jetën dhe veprimet e mia" (Pietro Kuaroni: "Valixhja diplomatike", "Albinform", Tiranë 1993, f. 265.).

Unë nuk besoj që "Ushtari" si një ish-aparatçik i regjimit komunist, që ka qenë një ateist militant, që zhvillonte luftë kundër fesë si opium për popullin, ndërsa si ish-shkrimtar i realizmit socialist ka shkruar drama dhe tregime ku personazhe negative janë priftërinjtë katolikë reaksionarë që helmojnë ndërgjegjen e masave punonjëse, t’ i shikojë veprimet e veta nga pikëpamja e takimit me Zotin. Në ditën e këtij takimi "Ushtari" nuk do të ketë rast të fitojë të drejtën të shkojë pranë De Gasperit, pasi De Gasperi pas vdekjes gjendet me siguri në parajsë, ose në rastin më të keq në purgator, ndërsa "Ushtarin" me siguri e pret një vend në ferr pranë Enver Hoxhës. De Gasperi ka qenë një politikan me integritet të lartë moral. Ai kundërshtoi si fashizmin, ashtu dhe komunizmin. Për pasojë ai vuajti në burgjet e fashizmit dhe u vu në shënjestër për t’ u asgjesuar fizikisht nga komunistët disa herë. Ndërsa "Ushtari" e filloi karrierën e vet politike në kohën e diktaturës komuniste si gazetar i "Zërit të Popullit", për ta vazhduar si funksionar i saj, në sajë të radikalizmit të vet të majtë, ndërsa më vonë u shndrrua në i djathtë radikal. Derisa parimi që përcaktonte bindjet politike të De Gasperit qe morali, parimi që përcakton bindjet politike të "Ushtari" është amoraliteti pragmatist. De Gasperi ka qenë i vetmi kryeministër italian i pasluftës (Luftës së Dytë Botërore), që nuk është përfolur për korrupsion dhe abuzim me pushtetin. Pasi qendroi 9 vite kryeministër (1945-1954), ai, në shtratin e vdekjes u tha vajzave të veta: "Unë nuk po ju le asnjë pasuri, por besoj se Zoti do të kujdeset për ju, pasi unë jam sjellë sipas porosive të Tij".

Ndërsa "Ushtari" gjatë gjithë karrierës së vet, duke përfshirë dhe atë politike, nuk ka pasur asnjë lloj bindjeje dhe parimi dhe idetë nuk i ka parë si qëllime, por si mjete për të arritur tek qëllimi i vet i përjetshëm që mbeten beneficet personale dhe posaçërisht fitimi financiar. Takimin me operativin me kasketë tip Mao dhe me kostum doku e pati që në rininë e hershme, në Elbasan, në vitet e shkollës së mesme, kur si letrar i ri dhe njeri masovik, i bëri përshtypje Sigurimit të Shtetit për dinamizmin dhe ambicjen e tij dhe u quajt i vlefshëm për të hyrë në Urdhërin e Kalorësve të "Lugës së Çorbës së Prishur". Gëlltitja e "lugës së çorbës së prishur" bëri që të shihet si i besueshëm nga regjimi komunist dhe të çohet për të kryer shërbimin ushtarak në Zbulim, nga ku doli me gradën e nënoficerit rezervë të Zbulimit. Pas kryerjes së shërbimit ushtarak iu dha e drejta e studimit në shkollën e lartë, për gjuhë-lehtërsi, me një specializim në sllavisht (bullgarisht). Pas një periudhe pune në Elbasan, për militantizmin e tij u çua në Tiranë ku punësohet në fillim si skenarist në Kinostudio, ku iu besua të bënte skenare të filmave me subjekt nga lufta e Sigurimit të Shtetit kundër sabotatorëve, si filmi "Shokët". duke qenë ndër të tjera autor i skenarit të filmit sigurims "Shokët" ku tregohet sesi armiku i brendshëm në bashkëpunim me revizionistët kinezë dhe CIA-n sabotonte prodhimin e çelikut të partisë në Kombinatin Metalurgjik të Elbasanit. "Ushtari" më pas u shqua si dramaturg revolucionar, duke shkruar drama ku pjesa më e madhe qenë oficverë të Sigurimit të Shtetit, që zbulonin grupe armiqësore. Në Tiranë u bë proverbial për miqësinë e tij me ministrin e brendshëm, Hekuran Isai, të cilit i shkruante dhe fjalimet. Në një debat të paradokohshëm televiziv në Top Shoë për panairin e librit, një botues, i afërm i ish-ministrit, kur u sulmua nga "Ushtari", iu drejtua disa herë duke i thënë se e njihte mirë se kush ishte ai. Pas një periudhe pune si skenarist në Kinostudio "Ushtari" kaloi në gazetën kryesore në vend, organin e PPSH, "Zëri i Popullit", si gazetar në sektorin e reportazheve. Këtu ai nuk linte gur pa lëvizur që të caktohej ai për të bërë reportazhet e vizitave të Enver Hoxhës dhe më pas të Ramiz Alisë në rrethe të ndryshme të vendit.

"Ushtari" në periudhën paskomuniste është përpjekur të paraqitet si i persekutuar në kohën e diktaturës, për shkak se kur ai në bëri kërkesë për t’u pranuar si anëtar i PPSH-së, kur punonte në gazetën "Zëri i Popullit", kërkesa iu refuzua nga organizata-bazë e PPSH-së e kësaj gazete. Por, këtu ka një paradoks sepse "Ushtari", i cili rezultoi të qe i padenjë për të qenë një nga 140 mijë anëtarët e PPSH-së të asaj kohe, megjithatë vazhdoi të punojë si gazetar në organin e Komitetit Qendror të kësaj partie, cka qe "Zëri i Popullit"! Këtu patjetër kishte një truk dhe truku lidhej me aktivitetin e "Ushtari" si spiun i Sigurimit të Shtetit, që në në këtë kohë qe ngritur nga rangu i informatorit në rangun më të lartë, atë të agjentit. Agjenti qe një njeri që zgjidhej mes atyre që ishin goditur nga regjimi, ose qe simuluar goditja e tyre, si në rastin e "Ushtarit" për t’ u aktivizuar në drejtim të elementit armik, ose potencialisht armik (sipas platformës së Sigurimit të Shtetit), duke u bërë i besueshëm për këta persona. Pra mospranimi në PPSH i "Ushtarit" qe një operacion i Sigurimit të Shtetit i llojit të atyre që bënin personazhet-oficerë të Sigurimit të Shtetit në skenarin e filmit sigurims, apo në tregimet dhe novelat e "Ushtarit". Një provë për këtë është fakti se kur kryeradaktori i gazetës deshi ta largonte nga puna, "Ushtari" u mbrojt nga një dorë e padukshme në sferat e larta. Që në vitet e diktaturës "Ushtari", shfrytëzonte qenien e kushëririt të vet të parë si sekretar i parë i PPSH-së në Pogradec për të marrë fletë pushimi për në vilat e plazhit të Pogradecit, si dhe sasi peshku Koran dhe mishi viçi, të cilat ua shpërndante eprorëve të vet, duke dashur të nxirrte përfitime. "Ushtari" atëhere njihej si furnizues me koran i Ismail Kadaresë, të cilit ia çonte në shtëpi, duke llogaritur që Kadareja ta mbështeste si shkrimtar.

Por kjo qe vetëm maja e ajsbergut e punëve të tij në atë kohë, të cilat duan 55 faqe gazete për t’ u përshkruar, çka sigurisht që nuk është qëllimi i këtij shkrimi. "Ushtari", i cili sot e mban veten për një antikomunist radikal dhe që gazetës së vet i ka vënë numrin e nenit të Kodit Penal për krimin e agjitacionit dhe propagandës të kohës së diktaturës, fillimi i pluralizmit politik në Shqipëri e gjeti si gazetar i organit të PPSH, "Zëri i Popullit", ku atëhere kryeredaktor qe Namik Dokle. Në këtë gazetë, ai në periudhën nga dhjetori 1990 deri në dhjetor 1991, kur u largua nga gazetaria për t’ u emëruar në ministrinë e punëve të jashtme nga ministri socialist Ilir Bocka, "Ushtari" ka bërë shkrime të ashpra kundër opozitës së kohës (PD) dhe kreut të saj Sali Berisha. Një pjesë të këtyre shkrimeve në vitin 2001 i ka ribotuar gazeta "Forum" e PDR. Në qershor 1991, kur PPSH u shndrrua në PS, "Ushtari" mori teserën e PS-së. Në dhjetor 1991 "Ushtari" u emërua në Ministrinë e Punëve të Jashtme nga ministri socialist Ilir Bocka, në Drejtorinë e Diasporës. Kur erdhi PD në pushtet, në vitin 1992, "Ushtari", si aparatçik komunist, u pushua nga puna me anë të ligjit 24 / 1 për reformën në administratë. Atëhere "Ushtari" ndryshoi ngjyrë dhe formë dhe u bë i djathtë, demokrat dhe berishian, sigurisht me porosi të Sigurimit të Shtetit, që atëhere, i shkrirë vetëm në letër, vazhdonte të vepronte në opozitë me pushtetin e ri. Ky qe misioni i ri dhe më i vështirë që iu besua "Ushtarit" si një agjent i infiltruar në rradhët e kundërshtarit, të cilin ai po e vazhdon dhe sot e kësaj dite.

Dëshira e tij ishte që t’ i hynte karrierës diplomatike. Duke qenë se e dinte vlerën që kanë lidhjet me shërbimet sekrete për të çuar karrierën para, ai bëri demarshe pranë SHIK-ut, në mënyrë që të punësohej part time si analist i shtypit pranë SHIK, me synim që kjo ta favorizonte për një karrierë diplomatike. Por, kryetari i atëhershëm i SHIK, Bashkim Gazidede e shihte me dyshim, jo thjesht për shkak të së kaluarës prej sigurimsi, se sigurimsat në kohën e PD-së qenë dhe deputetë e ministra, por edhe për shkak të reputacionit prej dallaverexhiu proverbial dhe të shkollimit në një vend sllav. Për t’ i hyrë në zemër Gazidedes, i cili qe një besimtar praktikant musliman, "Ushtari" filloi të shkojë në xhami dhe të falet, një gjë kjo që sot degasperiani, që mbahet si ithtari më i madh i Orianna Falaci-it në Shqipëri nuk ka dëshirë që ta kujtojë. Madje me paret e një fondacioni iranian që vepronte në Tiranë "Ushtari" shkoi për haxhillëk në Mekë dhe u bë haxhi. "Ushtari" i futi dhe një mik të fortë Bashkim Gazidedes, bashkëpunëtorin e ngushtë të këtij të fundit në Shoqatën e Intelektualëve Muslimanë të Shqipërisë (kryetar i së cilës qe Gazidede), Abdi Baletën. "Ushtari" e kishte njohur mirë Baletën që në kohën kur ky i fundit qe kryetar i Gjykatës në Pogradec, në vitet ’80 dhe ku "Ushtari" shkonte shpesh për shkak të lidhjeve që kam treguar më sipër. Natyrisht këtu Baleta tregoi edhe një solidaritet sigurimsash, pasi "Stilografi" po ndihmonte "Ushtarin". Pas kësaj ndërhyrjeje dhe këtyre provave Gazidede u bind dhe e dha viston që "Ushtari" të bëhej konsull i Shqipërisë në Maqedoni. Duke pasur si "nordin" e veprimtarisë së vet fitimin financiare në rrugë amorale "Ushtari" ka bërë allishverishe nga më të habitshmet dhe më të paskrupulltat për të siguruar fitime. Si diplomat në Maqedoni, në kohën kur PD qe në pushtet, ai u akuzua nga shqiptarët e atjeshëm se i jepte informata shërbimit sekret maqedonas dhe se përgjegjës për arrestimin dhe dënimin e shumë shqiptarëve të akuzuar si ekstremistë. Si për ta mbushur kupën, ai u diskreditua keq se shkonte e dehej në dreka dhe darka me sllavo-maqedonasit. Për këtë arsye Ministria e Jashtme e Shqipërisë u detyrua që ta kthente në Tiranë dhe ta shkarkonte. "Ushtari" protestoi dhe kërkoi takim me Presidentin Berisha dhe kryetarin e SHIK Gazidede, por asnjëri nga këta nuk e priti. Atëhere "Ushtari" vendosi që për t’ u bërë i pëlqyeshëm për partinë në pushtet të shkruante një libër biografik lavdërues për Presidentin e atëhershëm Berisha. Me të filluar punë për librin siguroi një punë në ATSH.
nga Kastrioti